Uzak Yüzler Şiiri - Rüstem Badıllı 3

Uzak bir şehirde, yalnızlığın yudumları,
Her sokakta, bir gölge gibi geçerim.
Bir zamanlar, sokaklar gülüşlerle doluydu,
Şimdi ise, solgun ağaçların hışırtısı,
Bir vefasızın unuttuğu anılara karışır,
Duvardaki çatlaklarda, zamanın sancısı.

Uçsuz bucaksız bir denizde kaybolan,
Her dalga, bir hatıra gibi çarparken kıyıya,
Kırık kalp gibi dağılan kelimeler,
Birbirini kovalarken denizin derinliklerinde,
Ve ben, soğuk bir suya düşmüş gibi,
Dondurucu bir sessizlikle sarar içimi.

Uğultular içinde kaybolmuş gözlerin,
Bir mavi gökyüzünde kaybolmuş kuşlar gibi,
Her bakışın, bir yanlışı hatırlatırken,
Geçmişin rüzgârında sürüklenir anılar.
Bir vefasızın en derin yarası,
Kalbimin en karanlık köşesinde yankı bulur.

Uğramaz oldun, o eski bahçelere,
Artık orada, sadece hüzün var,
Her çiçek, senin adını fısıldarken,
Bir zamanlar parlak olan renkleri solgun,
Kırmızı güller, şimdi griye bürünmüş,
Bir vefasızın ardından kaybolmuş özlemler.

Uzun gecelerde, yıldızlar sönük,
Bir karanlık ormanın derinliklerinde,
Ve ben, bir yara gibi açılan kollarla,
Seni çağıran gölgeler arasında kaybolurum,
Her an, bir göl kenarında bekleyen yansıma,
Ve hayalet gibi dolaşır içimde, yalnızlık.

Uzak yüzlerin, bir zamanlar parlayan,
Şimdi ise, tozlu anıların içinde kaybolan,
Her bir hatıra, bir yudum su gibi,
Bir parmak uçlarıyla içime düşer,
Ve ben, içimde büyüyen bu boşluğu taşırken,
Bir vefasızlık hikâyesinin sessiz kahramanı olurum.