Uzak tepelerdeki ışıklar

gözüm çok acıyor,
gördüklerimden değil canımın içi göremediklerimden
ellerim çok üşüyor,
soğuktan değil canımın içi, ellerini tutmasını bilemediklerimden ….

çocukluk işte “yeni hayat” koymuştum o tepeler ve ışıkların adını
ışıklar, elimi uzatsam tutamayacağım o tepelerin ardında yanardı
kimi zaman, zamanın ayarına hiç takılmadan çıkardım balkonuma
önce uzatır ellerimi aşık olurdum balkondaki çiçeklerin bakışlarına
çocukluk işte ağlardım, gözlerim acırdı sonra ….
uzak tepelerin ardında yanan ışıkları özlerdim, gün ışığının altında.

günler, adı bilinmez başka sevdalar açardı uzak memleketlerden
koleksiyon pullarımın üzerindeki adreslerden kanat açarak gelen
ışıklı vitrinler ve tenhada saklı kabile çadırlarından, insanlık gibi
bakar gözlerinin içine hepsinin, yeni kıvılcımlar doğururdum sanki
ellerim üşümesin diye, yürekte taşırken düşlerimi ….
karanfil kokuluydum, kayboluyordum tepelere uzattıkça ellerimi.

yüreğim çok yanıyor,
sevdiklerimden değil canımın içi sevemediklerimden
yaşam elimden kayıyor,
tutamadığımdan değil canımın içi zamanım dolduğundan ….

masum dillerde söylenmiş türkü, inadına hüzün ve inadına ayrılık
satır aralarında kaybedilmiş inançlar, her birisi diğerinden karışık
meydanlar dersen, saatlerin altına karakolları dizmişler yan yana
özgürlük demek yasak ve yüksek sesle ses verebilmekte sevdana
yüreğimim yangını buna yanıyor, anlasana …
gökyüzüm açık denizlere karışıyor, dört yanımdaki dört duvarda.

çocukluk işte “yeni hayat” koymuştum o tepeler ve ışıkların adını
ışıklar, elimi uzatsam tutamayacağım o tepelerin ardında yanardı
zamanı geldi, çiçek bakışlarını balkonda bırakıp sokaklara çıktım
ellerini tutamadıklarıma ve yitirilen her aşkın adına şiirler yazdım
çok yoruldum, yorgun yaşadım ….
iş işten geçti, o tepeler ve ışıkların geride kaldığını şimdi anladım.