Uzak Sahil Şiiri - Joubert) Moi Non Plus

Sen bana çok uzak bir sahilsin _____,
Boğuluyorum batınımda, dalgalar senin suretinde.
O kadar çok su yuttum ki! O kadar çok gözyaşı yuttum ki.
Sana ulaşmaya mecalim kalmadı.

Hani sana iki söz vermiştim: ıslanmadan sana gelecektim.
Başaramadım_____, engel olamadım, elimde, bende değildi, istemedim.
O kadar çok gözyaşı yuttum ki tükendim.
Her şey bana bakıp boşuna ilerlemeye çalıştığımı söylüyordu.
Her şey bana ulaşamayacağımı anlatıyordu.
Diğer sözümü de tutamayacağımı,
Okyanusunda boğulacağımı,
Senden habersiz yiteceğimi,
Ve tekrar, tekrar yenileceğimi söylüyorlardı.
Ben “bu sana sözüm” derken…
Onlar ”beyhude bu çırpınışlar” dercesine üzerime geliyorlardı.

Sen bana çok uzak bir sahilsin _____,
Sana ulaşamıyorum, imkânsızlığından korkup, kulaç atamıyorum.
Batınımda boğuluyorum, dalgalar senin suretinde.
Sana sözlerim, vaatlerim vardı! Islanmadan sana gelecektim.
Sevdanla dumanlı başım, batıp çıktıkça o okyanusa,
Kirpiklerim ıslandıkça, nasıl tutacağım?

Yağmur bulutlarının içinde, vuslat umuduyla sana gelirken,
Bir damlayla okyanusa attılar beni işte.
Affet ulaşılmaz sahilim… Affet
Sen orda yağmurlarda ıslanırken,
Saçlarından süzülen damlaların nemi bana geldi,
Ve yavaş yavaş, ümitsizliğe sürükledi.
Dayanamadım, ıslanmana, umutlarımı tüketti.
Şemsiyen olamadım…

Ve yavaşça bırakıyorum kendimi.
Gövdem batıyor o okyanusa, yavaş yavaş.
Eller uzanıyor bana, tutup kurtulmak da istiyorum.
Ya da korkuyorum, beni çekip batırırlar diye.
Acımasızca sürükleyip, o hırçın dalgalara vururlar diye.
Kim kurtarmak ister ki beni?
Kim sana götürür beni?
Eller beni isterken, kurtarıp da sana verir mi beni?
Benim kurtuluşum senin ellerinde.
Eğer gidemeyeceksem sana, umursamam ki uzanan kolları.
Tutup da onların olacaksam; ya kendim devam etmeliyim,
Ya da yitip gitmeliyim bu fırtınada.

Ve yavaşça bırakıyorum kendimi.
Gövdem batıyor o okyanusa, yavaş yavaş...
Gözlerimi kapatıyorum, sakince, sessizce, ümitsizce:
Batıyorum. İçimdeki sular gözlerimden süzülüyor.
Gözyaşlarım ağlıyorlar. Ve seni seviyorlar.
Sonra o okyanusa karışıyorlar.

Benden bu kadar sahilim.
Hadi en uzun rıhtımım ol.
Hadi çek beni özleminle kendine.
Hadi yanında arzula beni, hisset kendince.
Kurtar terkedişlerimden beni.
Hadi en uzun rıhtımım ol!
Biraz da sen yaklaş bana, batıyorum!
Tut gözyaşlarımdan, ayır o okyanustan onları.
Çek yavaşça yanına…

Islağım biliyorum;
Senin güneşinle, güneşimle kurumak istiyorum.
Ve işte kucağındayım...
Beyaz elbisemin kollarından süzülüyor pervalarım!
Beyaz eteklerinden dökülüyor sahte sevdalarım!
Uzun siyah saçlarım salınıyor, güneşinle parlıyorlar.
Damla damla, kirpiklerime toplanıyor okyanustan ayırdıkların.
Yanaklarımdan avuçlarıma düşüyor, ağlayan gözyaşlarım.

Bıraktığımı kollarına emanet edip gitmeden, yanımda olduğunu söyle.
Her zaman hissettiğini, rüyalarına girdiğimi,
O yağmurlarda başını eğdiğini,
Nereden geleceğimi beklediğini, o damlalarla da olsa, o ıslaklıkla da olsa,
Beni beklediğini, ister bulutlarla, ister yollardan, ister okyanustan…
Beni yıllar önce kabul ettiğini,
Hissettiğini söyle rıhtımım! ! ! İçine işlediğimi,
Gözlerinin bir yerinde beni hep sakladığını söyle…
Belki de hepsini anlayamam söylerken,
Tamamen kendim gelemedim, artık seninle devam ederim.
Belki hepsini anlayamam söylediklerinin;
“mon quelque chose t’aime,a tout prix je t’aimerai” de.
Joubert) Moi Non Plus