Uzak Kentler Peronu Şiiri - Kağan İşçen

çırpınıp durduk
ama bitişler bizimdi
turuncuyla üşüdük
uzak evlerdeki yaşamları özledik
imrendik sade hayatlar sarkan balkonlara
karşı apartmanın sarı ışıklı pencerelerine öykündük
oturup bir film izlemeyi istedik
bir tek siyah gölgesinden
tanıdığımız insanlarla
en amansız yoksul gecelerimizi
bir bardak su
ve acemice yazılmış
ama mükemmel samimi
şiirlerle varsıllaştırdık
biz demek paylaşmak demekti
istedik ama serseri olamadık
harbiden ağladık aşkımız için
ama aşk ancak
'biz'
olduğuyla kaldı
aşkta da kumarda da hep kaybettik

çocuk resimlerinde bir ev özledik
ırmak mutlaka olacak
ip atlayan çocuklar
en az cin ali kadar sosyalist
ali hep topu atsındı
ayşe hep mutlu

kafalarımız üç numara tren yolu olmasa
belki bu kadar sevmezdik trenleri
ve en mahrem aşklarımızı itiraf etmezdik
uzak kentler peronunda

lastik ayakkabımız olmasa da
çıplak ayakla en hızlı koşanımızdı kaptanımız
erik ağaçlarında gözgöze geldik komşu kızıyla
domates fidelerimizde ormanlar kurduk
kıyamadık onları üşütmeye

ay ışığında dağ aşma özlemleri kurduk
kış sabahlarında okuldan kaçtık
ıslanmak için yağmurda
sokak sokak arşınladık yeri göğü
adam olmaz birer kırlangıç
bulutların biçimini ezberlemeye namzet
birer düş gezgini
ütopya kaçkını yüreklermizde
durulmaz bir başkaldırı
müzmin birer isyan