Uzak Durun Şiiri - İlyas Gültekin

Şöyle bir bahanem olsa, yıkılsam dünyanın üzerine..
Ağzım da söndürmesem can yakacak cümlelerin ateşini...
Hapsetiğim cümleleri salsam...
Altında ezilse kaypaklığa yüz tutmuş insanlar...
Yel gibi vursam kayaya, ne tozu kalsa, nede başını kaldıracak yüzleri..
İhaneti adet edinmiş, “doğru yol” sandığı..
Varlığı çamur testiden daha boş, konuştuğu zamansız yağmur gibi faydasız..
Keşke olmasaydınız be melun insanlar..
Dilim sivirdir benim gözüm karardığında..
uzak durun ulan benden..
Hançer gibi saplanır söylediklerim, Kağıt gibi keserim kaşlarım çatılıp hilal şeklini aldığında..

Varlığı dert, Aldığı nefes haram insanlar..
Tebesüm katili insanlar,
Başarıdan nem kapan zilletler..
mutluluğundan dert kapıp, derdinden mutluluk hazı alan illetler..
Kurtla öldürüp koyunla yas tutan,
Her posta kusursuz bürünüp,
Her senaryoyu kusursuz oynayan yaratıklar..
Uzak durun ulan benden..
Vallahi çok olurum..
gamınız, kederiniz olurum..
bir çatlarsa ar damarım;

bir sövmeye başlarım,
Ne adınız kalır anılacak, nede söz bırakırım kullanılacak..
küfretsem günah sussam gönlüm razı değil..
Çekilin gidin ulan, uzak durun benden,
Yüzleri arsız, karakterleri çamurdan, boyunları eğilmekten kamburlaşmış, İki kelimenin toplamı etmeyen insanlar..
Uzak durun benden uzak durun..
Hadi Eyvallah..