Uzak Bahçelerin Birinde Benjamin

yankıları simsiyah irice bir beyaz
uzaktaki şehre bağımsız süngüleri veriyor
gülüşümü bırakıyorum üzülme diyerek
kusurluyorlar dilimi yalan yüzüğü takmışlar
alnımı yağmura tutuyor gibiyim sen bakınca bana
Benjamin elini uzatıyor masum ve kararsız
Kimi güzeller adımı gölgede bırakıyor
Sen bu kirli sis içinde gülünce

koşuyorlar ardımdan görünürler
güneşli küheylanların
alnı süngülü beyaz fildişli müdavimleri
buzlu duvar ağaçlarını gözlerimde bıraktığı
sonra derinden kesik oyluklarım
yıkadı gidiyor, elleri perçinli mavi kazuletler
biriken suları siliyor hipodromların
yarasa suratlı kirli jokeyler kokularıyla
bırakıyor atlarıma küheylanların mavzerini

zaman geyiklerini boynuzluyor
sağ tarafına küfranların ilişmesi kusurdur
kusur jokeyin küheylanına kırbacı ve bağrına tekmeyi
dört bir yanına alevlerin sulanması gecenin
işte böyle bir başlamaktır; başlanmamış olan...

nerde duyduysam adımı ilk
bir kalpazan yarışta gördüm ölümünü
suyun kendinde uyandırdığı uykusu bulanık
söylenmiş ne olduysa o kadar gizli
unutuyor geldiği mısranın heybetini
korkma, düşüyoruz geceye çünkü gözlerim
taşımıyor senin masum güzelliğini