Uzak Şiiri - Metin Dilek

Vuruyor her sabah yüzüme
Sensiz doğan güneş
Yalnızlık bir yerden başlıyor
Ve hiç bitmiyor.
Yokluğun sancıdır bedenimde
Ve varoluşum inanki
Anıların avuntularıyla sürüyor.

Sensiz şehir sessiz
Sokaklar ve yollar kimsesiz
Bense hüzünlü
Yorgun ve yapayalnız.
Bir defa daha görebilsem seni
Sokulabilsem yanına
Tutsam ellerinden sıcacık
Ah be gülüm
O an yağar üstüme bütün yıldızlar
Mutluluktan karışıp turnalara
Ne varsa yalnızlık adına
Bırakırım yeryüzüne kanatlarımın altından.
Ama biliyorum uzak düşmüşüz
Uzak.

Şehirler aramızda ardı sıra
Yol uzak
Gelen yok giden yok
Buz tutmuş telefon telleri
Sesin uzak
Soluğun uzak.