UZAK
Bulutsu bir ağlayış demleniyordu yüzümde. Hüznün
yaban yalvarısıydı belki de çaresizleşmiş sanallıkta. Burgacın düğümü bu, sözün kendine ihaneti. Yazının keşfi...gerçeğin küfü... Yakın olanın ölümü. Ben uzak elbette...rengi benden olsun.
Uzak bir hüzün besleniyordu içimde. Düş’ün yazıya dönüşen güzelliği...gerçeğe uzaklığı. Yakının özlem histerisi. Harflerin ölüm dansı. Seslerin sis yaratması
Ben uzak elbette...uzak ama rengi mavi.
İç seslerimi kemiriyorlardı. Kırılıyordum. Oysa bir sesin yankısına kalmıştı gülüşüm. Her şiir biraz daha ölümümdü benim. Suskunluğum parçalanmış bir konçerto. Ben...ben hüzün... uzak hüzün!
Ayhan VarolKayıt Tarihi : 8.4.2011 13:48:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!