Uyur Uyanık Batıyor Şiiri - Ozan Efe

uyur uyanık batıyor
acı demir pıtrağınla
çakır dikenli katıyor
ulanıyor matrağınla

neden diyemediğimden utancı
bukağıya gelesi dalın kolun
dökülesi yaprağın baharında
cırtlayan çıplak sesi yırtılırca
ne desin maviden uzak buluta
gözyaşlarından sel olur yerde

esrikliğinden kırgını
hesaplanırsa kargını
kim diyeyim dargını
yüreğinde titreğinle

varlığında hiç olurken ne gam
yarlığında linç olsam ne yazar
güne dökülür sözün tüteninde
aldız bakışına kurban olmadan
beti benzi küle dönmüşken sus
sözünde döküle çiğ halinde kalanı

ozan efem gözbebeği
tokaçlandıkça dibeği
devriliyor mu göbeği
boşunda oturağınla

soluğumun darlığına kına yak
kirpiğinde yaş olmak varken
270612denizligülcebuluşma