Piyanonun Nabzında Kaybolmak

Gözlerimi kapattım,
bir şey hafifçe dokundu içime,
adı yoktu —
ama kalbim anladı önce.

Sessizlikte bir titreşim,
bir ışık süzülür gibi,
ruhum kanatlandı,
bir başka evrenin rüzgârına değdi.

Hiçbir yere gitmedim aslında,
ama her yerdeydim;
sanki kalbimden bir kapı açıldı,
ve içeriye sonsuzluk girdi.

Bir ses vardı —
ne bir kelime, ne bir nefes,
sadece varoluşun kendisi;
her notasında ben çoğaldım,
her titreşimde biraz daha kayboldum.

Zamanın nabzı yavaşladı,
piyano bir kalp gibi attı,
ve ben o atışta
kendimi hatırladım yeniden.

Kelimeler gereksizdi,
çünkü müzik konuşuyordu benim yerime;
gözyaşı bile sustu,
sadece bir sıcaklık kaldı içimde.

O an, ben bendim,
ama aynı anda her şeydim;
ne bir beden, ne bir sınır —
sadece özgürlük… sadece saf bir ışık.

Belki Tanrı’nın kalbinden dökülen bir melodi,
belki sadece içimdeki ben’in yankısıydı bu…
ama biliyorum,
orada buldum kaybettiğim sessizliği.

Müzik bittiğinde bile,
içimde çalmaya devam etti;
çünkü bazı melodiler
duyulmaz —
yaşanır.