Uyu ve Uyan Şiiri - Çağrı Omarköy

denizler gördü hükmünü
bir güldü hımsını kendi buldu
tılsımı bir kehribar gibi sahte-i şayan
uyan bak herkes sahnede

ağaçlar dikti toprağa
kimsesiz bir çocukken gaib
yapraklar ekledi bendine
gülerken kendine
uyu bak gün yine yitmekte

sevap yazdı elinde bir bakkal defteri
savaş alanları gezdi ve kandan
bir ülke çizdi yapmacık politika fırınından
bir ekmek aldı eline
uyan bak herkes masada elleri yürekleri tetikte

ipler asıldı boynuna dalların
sallanacak çocuklar ve eğlenecekler
sallarken rüzgar dalları
onlar bir rüyadan inecekler
uyu bak semada bulutlar toplamakta siyahı

sırası gelmişken belgeler doldurdu ismine
küfretti kimseye açken ve tokken ve de ağlarken
demirden bebekler yaptı ellerinde oyuncak insanlar vardı
sır seçerken geçmişine
dualarla sardı kendini sessizce
uyan bak Mevlevi kervanları geçmekte

üç ile bir
güç ile kibir
grotesk freskler
hep üzerine basarak geçtiler
bir an uzak bir an yakın ve bir an yanında bittiler
uyu sen dedim uyu onlar da gittiler

benzer aşkına bir bir daha dön sen şaşkına
üfleyipte söndüremediğin vicdanına
bakıpta öpemediğin dudaklarıyla
bana seslenir bu kez değil sana
Ne uyudun ne uyandın ahın gelip buldu beni
ah seni ah seni