Uyu Bakalım/yeşil Nefes

Uyu bakalım,
Dargın güzel.
Sen ki;
Varlığına şükrettiğim,
En sevdiğim nefessin.
Yetmeye çalışma bana.
Diğerleri değil umrumda.
Verir gibi dilenciye sadaka,
Nedir bu yetmeye çalışma?
Nedir bu çaba?
Senin varlığın bana yetmez mi zannedersin?
Aldığın nefes vermez mi bana oksijen?
Senin bir kahkahan,
Dinlediğim en manidar beste değil midir?
Vur beni yerden yere,
Atma o güzel içine.
İçin benim yükümü neden çeksin?
Hele de benim gibi bir bencilin yükü,
Ağır olsa gerek...
Geçtim her şeyi,
O güzel içinedir tüm dualarım.
O düğümlenmiş boğazın var ya...
O da ne güzeldir...
İşte onadır tüm dualarım.
Hani yorgun gözlerin var ya...
Onlar da ne güzeldir...
İşte onlaradır benim tüm ama tüm dualarım...

Uyu bakalım.
Zaten hep sen uyurken olur öfkelerim.
Sana olan sitemlerim...
Ben sana sitem edebilir miyim?
İnsan canına sitem eder mi?
Ederse de gizliden eder.
Korkaklıkla yok bir alaka,
Ben korkuturum cesur olunca...
İnsan canını korkutur mu?

Uyu bakalım,
Uyumak sana çok yakışır,
Ve susmak sadece uyurken yakışır sana.
Sen nefes al.
Kendinin kokusunu çek içine,
At o güzel içine,
Ve ver o nefesi.
Hele geceleri,
Camını aç,
Ört üstünü ama...
Dünyaya bırak o sessiz heceleri.
Ben alırım mektubunu,
Merak etme görmez kimse...
Sen sadece nefes al.
Eksiği yok fazlası var.
Üzülme...
Düşünme beni.
Sen ver bana dertlerini.
Yük değildir bana,
Yük olmaz aşık olana,
Sevdiğinin dertleri.

Sen beni bencil bil.
Ne dersen de,
Ama şunu unutma;
Sen bir Allah'ın lütfusun bana.
Ben değilim belki sana ama,
Olsun.
Her gün ben seninleyim.
Sen rahat ol...
Bilirsin;
Aşk bir başka...
Şimdi uyu bakalım.
Camını açmayı unuttun belki ama,
Yarın hatırla.
Beni değil,
Nefesini...