Uykusuzluk Şiiri - Umut Bektaş

uyutmuyor bu yalnızlık
başımı koyduğum yastık
fare misali kemiriyor beynimi
uzandığım yatak,
binlerce düşünceyi nüfus ettiriyor benliğime
düşünmekten yorgun düşüyor bedenim
görmüyor...
beni ısıtsın diye sımsıkı sarıldığım yorganım
içimi üşütüyor
soğuk bir hava kaplıyor yalnızlıkla paylaştığım odamı
sıcak bir sarılmaya ihtiyaç duyan
kollarımın arasında kayıyor sımsıkı sarıldığım küçük yastığım
o bile beni terk ediyor
görüyorum uyandığımda...
rüyalarımda haykırıyorum gerçek hayatta haykıramadıklarımı
yeter artıkkkkkk
diyorum herkese ve herşeye
ve
herkese-herşeye inar
düşünmek istemiyor artık
sadece mutlu olmak istiyor
ruhum...

not:ruhumun benzini bitti...hava yağmurlu...ve ben görmüyorum mavilikleri...
sadece uyumaya çalışıyorum zamanın ilaç etkisiyle...