Uykusuz Gecelerin Sabahında

Güneşin aydınlığına değerken gözlerim
Dünya göstermeye başlar rengini
Işığın sancısı sararken beni.
Uykuya susamış uyanıklığa yakın
İç dünyama yolculuğum ererken sona
Benliğim yeniden açar kendini.
Beni ben olmaktan çıkaran etken
Bir anlama bürünüp de gelirken
Vefadır bu, dünyanın anlamsızlığına.
Geceleyin verilen tüm mücadelenin
Tadı damakta kalmış lezzeti ile
Renkler daha başka, daha bir güzel
Güzel yeniden tanımlanır oldu bende.
Güneş açar bana, aydınlatır nesneleri
Her sabah, yeniden yorumlar benliğimi.
Bir önceki günden de farklı
Her nesne yeni bir misâli hâl
Şimdiki öncekinden daha anlamlı.
Yapraklar yeniden açar kendini
Sokaklar yeniden çok hareketli
Her yerde yükselirken şehrin sesleri
Ben yine her şeye yakın kendimden ırak.
Geceye selam olsun güne merhaba
Güneşin aydınlığı ile körelen zihinlere
Sözüm odur ki, gün aydın olsun.
~