Uykunun İntiharı Şiiri - Yavuz Kaya

dipsiz kuyu müdavimi,düşürdün yalnızlığa
aldın gecelerimi,daldım ben uykusuzluğa

iç çeksem çıkar mı? aydınlıklara
ya kalır mı? yalnızlığıma refik
yakalar mı? yakasından uykunun

göz kapakları gece nöbetinde
alır mı? ondan rahmetini
bir nida geceye karanlık zifir
ucube düşleyiş kahra mı gebe?
sessizce ilişir, el ayak çektirir
tüm dertler boca edilir hibe

serzeniz gecenin yarı yerinde
mıh gibi saplanır cansız bedene
geceyi bir yorgan örtsem üstüme
yinede alır mı? uyku koynuna

gayri artık uyusamda boş
dimağda derdin paslı gölgesi
bırak kalsın gündüzde loş
arsızca dolansın süslü imgesi

sukunet et diyor sessizce gece
gündüze ermek sırlı bilmece
gece aydınlığa birden erince
uyku göze düşer can toprağına

yat uyu, kelime ersin sırrına-can düşer dilin azgın narına
uyku haram lokma göze,tadınca erdim yalnızlık esrarına