Uykulara dalmış Şiiri - İlyas Kaplan

hala
garip garip huyların sahibi bensem
kalemi ısırmak , masanın üstünü dağıtmak gibi
elbet tüm bunlar bir şeyin alameti olmalı

bazen şehrin karanlık kaldırımlarında
bazen hiç tanımadığım bir otel odasında
bir gecenin yalnızlığına karşı koymak için
kendi kendimle, kendi fikirlerimle yalnız kalmayı severim

bazen gündüzleyin
bir perde kapanır üstüme
kocaman kalabalıklardan
sade bir vatanadaş gibi
karışırım sokaklara, caddelere

tanımak isteyenler tanır beni
dudaklarımda ki mor mürekkep lekelerinden
nasır tutmuş parmak uçlarından

beni herhangi bir parkın
her hangi bir bankında görebilir
bir simitçiden simit alırken
bir ağacın altında uykulara dalmış
istanbulun herhangi bir semtinde

aklımdan bir çok şey geçiyor
pek kadar eski değil
önümde akıp duran uçsuz bucaksız deniz gibi
vallahi yalan söylemiyorum

karşımda
beni yarım gözle süzen birinden bahsediyorum
küçük bir roman kızına benzeyen
sivilceli kansız yüzü
narçiçeği kırmızılığındaki dudaklarıyla
kim olduğumu çıkardı galiba

redfer