Uyku Sersemi Şiiri - Kağan İşçen

bulutların sunusuydu
çiçek tarhlarının üzerine
saçların dolansın diye anılarıma
terli alnından yeryüzüne
nokta nokta
bu noktasizlıkta...

 elma bahçeleri gibi kokuluydu
bu yokluk bile
kenar mahallenin köşesindeki
son pencereden arta arta
kirpiklerimden aşağı siyah buğusu
is kokulu akşamların
çoğaldı sonumuz
bu yoklukta...

 ceketimde yokluk kırışığısın
yüzümdeki son perdede uyku sersemi
göç dönüşü kuşları gibi yenilenmiş bir hüzünde
mutlaka damlası aksak yağmur sonrası
ertelenmiş ikindi çaylarına sıkılmak gibisin
kalpsiz bir soğukta...

 rüyalarına su getirirken avuçlarım
geniş zamanlı bir rüzgar çıldırıyor
eşliğinde tüm manzaranın
ayaklanan tek karanfili bu iç denizin
dudak payına fit güz ansızlığınadek
sensin içimdeki savaşta...

 "güfteler bestesiz
yolculuklar azık yoksunu
hastaya deva şafak da hasta "

 "yılkısı ayarsız yangından kaçak
gözbebekleri gençlik çağına an kala
dondurmuş yorumlarını ilk durakta"

 "kömür kokulu günler gelmeden
kasveti gelir o renksizliğin
önce aynalarda kaybettiğim gözlerim
sonrası siluetini göğe anımsatan çıplak ağaçlar
saplanır kalbine birer birer düşüncelerimin
bir solukta..."

 "her çocukluk gibi yarım
mendil ve kolonya hediyeli
geride türküsü
bir de yaşamamışlığı hiç
şair halim sıradan yanım "

Kağan İşçen...