Zılal Nur Antoloji.com

Ülkem(Kürdisdan) Yanıyor....
Ülkem sessizdi, dağlar sessizdi. Dereler, bayırlar, köyler ve ormanlar sessizdi. Kocaman bir sessizliğin ortasında durmuşuz, sessizliğe boğuluyorduk. Ülkemin insanı da sessizdi. Dualar sessiz ediliyor, aşklar içten sessiz yaşanıyor ve insanlar hiç konuşmadan kıpırtısız anlaşabiliyordu. Sonra biri çıktı, kurşun sıktı sessizliğe ve yırttı baştan başa, bir çığlık düşürdü ülkemin yüreğine. Sonra bir bebek ağladı, bir annenin dilinde ağıt oldu, bir gelinin dul kalmış düşlerinde yakarış, bir genç kızın gençliğine sesli bir küfür. Sessizlik kendinden utanmaya başladı en gürültüsüz haliyle...

Artık gecelerimiz de karanlık değildi, mermi ışıltılarıyla parlıyor, yıldızlara karışıyordu bu ışıltıların yüz binlercesi. Köyler bir gecede boşalıyor, gecenin mermi ışıltılarına eşlik etmeye başlıyor yanan evlerin yıkılırken çıkardığı çıtırtılar. Ormanlar yanmaya başlıyor bir yaz vakti, içinde yaşama elveda eden canlıların gürültüsü zevke getiriyor birilerini. Çünkü ülkem yanıyor, halkım yanıyor...

Utanmaz bir zamanın en sahtekar dilimindeyiz, yüreğimiz barışın susuzluğunda savaşa mecbur. Kahrolası bir geçmişin yaşanası geleceği için, sessiz bir ülkenin gürültüye boğulan bugününü sessiz bir yarına bağlamak için, bebelerin ölmemesi, anaların ağlamaması, dul gelinlerin, gelecek kavramı unutturulan genç kızların hatırına, kinsiz ve irinsiz duygulardan arınan ruhların elverdiği bir savaş geliyor, misafir oluyor yaşamlarımıza. Gözlerimizi bile kırpamıyoruz, 'hayır' diyemiyoruz. Barışı çığlık çığlığa haykıranların ölümleri utandırıyor dilleri, 'sus! ' diyor sessizce, artık bizim susma zamanımızdır...
..