Zafer Başkaya Antoloji.com

2002 yılında; ortaokul yıllarımda ki bir derste yazdığım ilk şiirin çok beğenilmesi ve artık beni gören insanların beni bu yetenek ile ilişkilendirmesi çok farklı ve yetenekli hissetmeme sebep olmuştu. Sonra sürekli bir şeyler yazmaya başladım. İlk zamanlar kelimelerin kafamda canlanmasını beklemeden, her zaman yazabileceğime inandığımdandır; ilk yazıyı takip eden cümlelerin esamesi bile okunmadı. Zaman geçip insan daha da olgunlaşan bir düşünceye sahip olmaya başladığında en çok ihtiyaç duyduğu şeyin anlatmak ve anlaşılmak olduğunu fark ediyor. Ancak zaman ilerledikçe ben, kendimde sözlü olarak kendimi ifade etmekte zorlandığımı, olayın heyecanına yenik düştüğümü ve bu sebepten yanlış anlaşılma durumunun epeyi fazlaca yaşadığımı gördüm. Madem konuşurken yanlış anlaşılmaktan dolayı olayların çözümü ve ifadesel olarak bir arpa boyu yol alamıyordum, o zaman kelimeleri kullanacaktım ama yazarak. Bu düşünceyi kafama yerleştirdikten sonra insanlara bir şey demek istediğimde ufak kağıtlara yazarak onlara vermeye başladım. Oluyordu ne demek istediğimi daha iyi anlatmaya başlamıştım ve insanlarla aramda ki o anlaşılmazlık buğusu dağılıyordu. Bu durum zamanla ilerledikçe kelime haznem, cümle yapılarımda gelişmeye başlamıştı. Zaman geçtikçe zamanın ve mekanın sürekli değişkenlik geçtiği ortamlarda; yaşadığım sıkıntılara benzer bazı sorunlarla yolarım kesişti. İnsanların içinde onları heyecanlandıran, umutlandıran, üzen, nefret ettiren, kederlendiren kısacası her türlü duygu silsilesinin içine iten bin durumla baş başalardı ve bu hali anlatmak için bir kelimeleri dahi yoktu. Bu sefer dinlemeye başladım. İnsanları dinliyordum. Sokakta , arkadaş ortamında , sosyal platformalar da veya anonim sohbet odalarında hiç fark etmeksizin, ayırt etmeksizin dinlemeye başladım hiç bir zaman dilimine sınırlandırmadan. İnsanların bin bir çeşit duyguları vardı ve kelimeleri yoktu. Bu kelimesizlikten dolayı suskun ve anlaşılmazlardı. İnsanlara kendilerini yazıp, onlara kendilerini hediye etmek istedim. Bunu yapmaya başladığım da çok güzel tepkiler aldım. Hayatımda ki en güzel teşekkür ifadeleri, şaşkınlıklar ve buna benzer daha nicesi. Bir şeyler yoluna giriyordu evet. Bir yakasından hayat ufacıkta olsa yakalanmıştı. Yazdığım insanların izni olanlarına yolladığım düz yazıları yayınladığım bir blok açtım. Senelerce orada gerek hiç tanımadığım insanları gerekse kendime dair kaleme aldığım yazılarımı yayınlamaya başladım. Kimseyle de paylaşmadım he, bir dijital günlüktü benimkisi. Benimdi içinde ki benden kopan bana kalandı. Zaman geçtikçe kendim gibi olan yazan insanlarla tanıştım. Şiirleri okudum , sesi naçizane olan dostlarıma okusunlar diye şiirler, yazılar yazdım. Yazdıkça büyüdüm, çoğaldım, kabıma sığmadım taştım. Dostların tavsiyesi ile şiirlerimi de heybene yükleyip buraya geldim. Artık 22 senelik gün görmemiş kelimeler ve ileride güne gözlerini yeni açacak kelimerle sizlerleyim.

Yüreğinize sağlık.
..