The Moon Adlı Antoloji.com Üyesinin Hakkında ...

bazı insanlar hepimizin bağlı olduğunu söyler, daha büyük bir resmin parçası olduğumuzu. düzenli, sonsuz ve huzurlu bir akıntının. belki de uzaktan öyle görünüyordur. ama yakından, açık gözlerle herhangi ruhsal bir düzenin zerresini göremedim. hayır, kraliçesiz kovanın, bencillikle parçalanması dışında hiç bir şey yok.

bakmak yok...
durmak yok...
bir araya gelmek yok...

bencillik mi? sağduyu mu?

ancak, sarsılmaz sağduyum ile başkalarını kendimden öne mi koyacağım? yoksa bencil bilmişliğim ile kendimi her şeyden öne mi alacağım?
ah, hadi ama.
ikinci seçenek dışında kim diğerine inanacak kadar aptal ki? boş beyinler. duyduğunun arkasını araştırmak için çok tembeller. beğen ya da beğenme, hayat kötü bir yol. hayat rahat bırak beni.

Odamda


Ben miyim bu şeylerin sahibi?
Kafamda bir çocuk var, meraksız.
İç âlemim oyuncaktan farksız;
Odam, içime bir ayna gibi.
Bir ışık oyunu var tavanda
Gölgeler seslerle birleşiyor
Ve bir karga beynimi deşiyor
Azaplar kemirdiğim bu anda.
Kardeşini öldürüyor Kaabil,
İçimde bir yalnızlık duygusu,
Ölüm kadar uzun yaz uykusu,
Sıkıntı ile geçilen sahil.
Bağlanıyor bir iple, bir sürü
Düşünce köyleri birbirine,
Çöküyor her şeyin üzerine
Hülyam boyunca kurduğum köprü.
Ve doluyor sessiz, ordularım,
Durmadan dinlenmeden odama.
Urbam içinde yatan adama
Hayretle bakıyor dört duvarım.
Kardeşini öldürüyor Kaabil,
İçimde bir yalnızlık duygusu,
Ölüm kadar uzun yaz uykusu,
Sıkıntı ile geçilen sahil.
Ve delirmenin tatlı vehmini
Sessizlik odama dolduruyor.
Kargam hâlâ başımda duruyor
Bulmak'çün beynin cehennemini.
Düşüp yatağın dalgalarına
Günlerce sürüyor bu yolculuk.
Durmadan akıtıyor bir oluk
Korkuyu sükutun mezarına.
Kardeşini öldürüyor Kaabil,
İçimde bir yalnızlık duygusu,
Ölüm kadar uzun yaz uykusu,
Sıkıntı ile geçilen sahil.
Dünyaya tek gelen insan gibi
Atılıyorum bir Hint dağına.
Giriyor kafamın darlığına
Kimsesiz dünyaların sahibi
Gidip gidip gelmede aynı his
İskeleye ulaşmıyor çima
Dikiliyor ansızın karşıma
Boynum kalınlığındaki ceviz.
Kardeşini öldürüyor Kaabil,
İçimde bir yalnızlık duygusu,
Ölüm kadar uzun yaz uykusu,
Sıkıntı ile geçilen sahil.

Orhan Veli Kanık