Serhat Beyoğlu Antoloji.com

küçük harflerden büyük kelimeler yazmayı öğrendiğimde büyüdüm ben… acıyla tanıştığımda yaşım kaçtı hatırlamıyorum bile…yalnızlığın dostu yoktu.adı lekeli gölgesi ürkütücüydü…ama sevdim ben yalnızlığı,şairin dediği gibi bir yalnızlıktan gidilirdi kalabalığa…

Kırıklarımı avuçladım ama batırmadım derinlerime apseleştirmedim hiç birini…öfkelendiğim oldu elbet  ihanet eden yüreklere ama beddua etmedim…yıkıldı iskanbil kulelerim ama nefretler yağdırmadım amansız rüzgara…kağıttan gemilerim battığında yenilerini yaptım onlarında batacağını bile bile…her seferinde gidip çocukluğumun omzunda ağladım kimseyi suçlamadım dostum olmayı beceremedi diye…kendi yaralarımı kendim iyileştirdim...en çok kendime dosttum ve en çok kendime düşman…kendi ipimi çekecek kadar cesur, düştüğümde kendi elimden tutacak kadar vefalıydım kendime…

hayat koyulaştırdıkça renklerini bana ulaşamasın diye ben dahada yüksek ördüm duvarlarımı ve kendi güneşimi taktım gökyüzüme ve kendi yıldızlarımı serptim.kendi yağmurlarımla aldım toprağın gönlünü...artık kendi ülkemde hem yargıçtım hem mahkum...
Başkaları gibi olamadım ben ne teslim olabildim hayata ne susturabildim içimdeki isyan korolarını…bazen ölüme bazen sevdaya koştum…ama ölürken bile bir yanım deli gibi asıldı yaşamın eteğinden…

..