Selda Şensoy Antoloji.com

Şöyle bir düşündüğümde, hayatın içinde yaşadığım acının sonunda, elim hep kaleme gider. Yazmak ister; elim, dilim, beynim satırların sayısına bakamadan, düşünmeden, aklıma ne gelirse yazmak ister. Ateşin içine düşmüş yüreğimin acısını, ilmek ilmek dokur kelimelerim, susamaz olurum, pervazsız haykırışlarımla süslenir beyaz kalemimden çıkan sayfalar.Görünmeyen yazıya geçiştir işte bu..

Yürek; ruhun, evrenin merkezi, yaşamın kaynağıdır. Aklıma Çinlilerin sembolü olan “ Ying ve Yang” geldi.. Ya da Siyah ve beyaz.. Ben diyorum ki, “Akıl ve Yürek” fark ettim ki hepsi birbirine zıt.. Yaşamın yön bulması gibi..

Bir karıncanın ayak izi kadar hükümsüz kalan yaşamım, bakıp da görmeyi öğretti. Aşkı, acıyı öğretti. Aşkın, amansız bir hain, sinsi bir kartal olduğunu gösterdi..Dedim ki; Bir bozkurt ağlasa dillenir miydi yüreğim. Yoksa pençelerini savuran aklım, kıpkırmızı kana bular mıydı yüreğimi..

..