© Copyright Antoloji.Com 2016. Bu sayfada yer alan bilgilerin her hakkı, aksi ayrıca belirtilmediği sürece Antoloji.Com'a aittir. Sitemizde yer alan şiirlerin telif hakları şairlerin kendilerine veya yetki verdikleri kişilere aittir. Sitemiz hiç bir şekilde kâr amacı gütmemektedir ve sitemizde yer alan tüm materyaller yalnızca bilgilendirme ve eğitim amacıyla sunulmaktadır.
MUŞ BULANIK OĞLAKKAYA KÖYÜ
22.09.2010 - 13:54Bir gün bir okyanusta, batar bir yük gemisi,
Bir tek inek kurtulur, dibi boylar gerisi…
Bu talihsiz kazadan kurtulan garip inek,
Bir tahta parçasını kendine yapar binek.
Günlerce aç ve susuz, okyanusta yüzerken
Bir ada görüverir, hiç ümidim yok derken.
Ulaşır yüze, yüze en sonunda karaya
Yorgun ve bitâp halde yatıverir oraya…
Bir hayli zaman sonra açar inek gözünü,
Bakar hem ot, hem su var, sevinç kaplar yüzünü.
Küçük kara parçası otlarla kaplı imiş,
Ortada bir dibekte yağmur suyu birikmiş…
İnek başlar otları iştahla tüketmeye,
Sonra suyu da içip, başlar; “ah-vah” etmeye…
Der ki kendi kendine; “ –Sen harbiden ineksin;
Ot bitti, su tükendi, yarın ne yiyeceksin?
Hiç değilse yarına bıraksaydın azını,
Şu küçücük adada, kendin yazdın yazını…”
Sonra üzgün ve mutsuz, yatıverir öylece,
İşte böyle geçilir, ilk gün ve de ilk gece…
Sabah olur uyanır, gözünü açar inek
Bakar otlar yeşermiş, su ile dolmuş dibek.
Başlar yine usulca kemirmeye otları,
Böylelikle, yarına taşınır umutları…
Fakat yine bitince, su ve otlar yeniden,
İnek tekrar üzülür, yaralanır derinden.
Der ki; “-tükendi yine, ot ile tatlı suyum,
Bıraksaydım yarına, kurusun benim huyum…”
Yine yatar öylece üzüntülü, kederli
Ertesi sabah bakar, su ve otlar yeterli.
İşte böyle, böylece, geçer gider kırk sene,
İnek ot yer, su içer, inek üzülür yine…
En sonunda ineğin kafasına dank eder,
Sonra kendi kendine, hayıflanıp şöyle der;
“-Tam kırk sene Rabbimiz verdi bana bol rızık,
Ben ise hep üzüldüm, bana gerçekten yazık;
Yedim, içtim kırk sene isyan ettim bi-edep,
Rabbim yine kesmedi, rızkımı gönderdi hep…
İnekmişim harbiden, en hasından, katıksız;
Endişem boşunaymış, hiç kalmadım rızıksız…”
…
Evet, dostlar; bu kıssa, böylece sona erdi
Bir Abim yine bana aynen şunları derdi;
“-Rızkın neyse ezelde bulur seni, korkma hiç;
Rızk hiç artmaz, azalmaz, helâlinden ye ve iç!
Rızkı veren Allah’tır, sen gayret et, çabala
Payın neyse razı ol, tamah etme çok mala
Hiç endişen olmasın rızktan yana arkadaş
Ahmaklık alâmeti; rızkta endişe, telâş.”
Ömrünü heba etme, üzgün inek misali;
İbret olsun bizlere, şaşkın ineğin hâli…
ya siz veye sizler 15 20 yııl muhtar oldunuz kime bir faydasi oldu fesatlıktan başka........
Toplam 1 mesaj bulundu