Özlem Erden Antoloji.com

sessiz çığlıkHerkesin rüyası, kimilerinin korkulu dünyası, taşı toprağı altın istanbul!!! Sana gelişimi anımsıyorum şimdi, tek çığlıkta kopmuştu her şey sonrası sessizlik!!! Sen ki kucak açarsın ya herkese, sarıp sarmalarsın ya herkesi hani en içten en samimi yere göğe sığmayan yüreğinde,beni de aldın içine!!! hayatımda en ışıklı yol olmuştun, kendini hiç yokken hedef göstermiştin aradığın her şey bende diye göz kırpmıştın, sana yönelmişken birden kaybolmuştun, geri adım atmaya kalkıştığımda ise 'burdayım demiştin!' anlayacağın küçük oyunlar peşindeydin...garipti...sarmalayışın korkutmuştu içimi... aradığım her şey sendeydi,haklıydın... içimde sana gelirken umutlar, bekleyişler, çocukluğa susamış, yarım kalmış çocuksu yanım,çarptığının farkındalığına varmaya başlamış acemi sol yanım, en vazgeçilmezim, özlemim,tutkum olan deniz, ona yeniden bağlanma sebebim her şey ama her şey var...dı! şimdilerde sana bakınca üzülüyorum, bir yanım ölesiye nefret ederken, öbür yanım kendini görüyor sende, sana acıyor... senin 'için' daha çok yanıyor olmalıydı... büyüklüğüne sığınan milyonlarca insan, şahit oldukların, kaygıların, telaşların, tüm bu olanları kayıtsız şartsız kabullenişin,sessizliğin... hani o içten içe kopardığın sessiz hırçın çığlıkların...kendimi buluyorum bazen sende her ne kadar çoğu şeyi sende yitirsem de... anlıyorum seni, duyuyorum haykırışlarını... sen de geceyi bekliyorsun, çünkü bir tek karanlıkta özgür kalıyor gözyaşların, karanlığında sahte ışıklara kaptırınca sevgililerin sen anca o zaman ağlayabiliyorsun sevdiğine...ihtişamın anca o zaman gölgeleniyor ve sen gün ağrıyınca yine vazgeçilmez oluyorsun, korkuların karanlığa teslim olurken...istanbul'u dinliyorum derlerdi de anlayamazdım, oysa şimdi anlıyorum...zayıfsın sana acıyorum, hırçınsın sende yankılanıyorum, korkaksın senle örtüyorum üzerini korkularımın, büyüksün adım atınca boşluğa düşücekmiş gibi,küçüksün herkesçe kullanılmayı kabullendiğin için... sen istanbulsun!!! söylesene daha ne kadar duymazdan geleceksin, söylesene daha kaç yürekteki çocuğu sessizliğine yandaş edeceksin... söylesene seni hep sana benzeyenler mi dinleyecek... istanbul gibidir yüreğim diyenler daha ne kadar seni dinleyecek, sen hep küçük hesaplar içinde mi büyüyeceksin, bir yanın hırçın bir yanın sessiz hep böyle sevgileri içinde mi kaybedeceksin?pişman mısın kandırdığın yürekler için!!! herkessin sen... her yüreksin... bir yanım senden ölesiye nefret ederken , öbür yanım sadece acıyor çaresizliğine, olur olmadık bencilliğine ama sendeyim işte!!! istesem de istemesem de sendeyim!!! sana gelişimi anımsıyorum... tek çığlıkta kopmuştu her şey, sonrası sessizlik... içten içe kopardığın sessiz çığlıklarını duyuyorum şimdilerde... ÖZLEM ERDEN
..