Nuri Gamsız Antoloji.com

şimdiler de suç aleti olarak lanse edilen keyif maddesi. yüzeysel bir yaklaşımla: bizim sigara içerken çıkardığımız halkalar, burundan üfürmeler, halının altına kül sallama özgürlüklerimiz ne olacak?

yine, yeni, yeniden nakaratlarıyla buluştuğum kent.

bu kadar hasret çekip, özlediğim, uğruna (uyduruk) yazılar döktürdüğüm, mistik bir aşkla bağlandığım kentin, ergen çocuklar gibi beni tersleyip, soğuk davranması canımı sıkıyor. dinle beni:

öncelikle, o eski hatırladığın insan değilim (daha önce de yazmıştım, insanın kendisini anlatması meşakkatlı bir iş, diye. deneyelim) kendimi temize çektim, mis amber kokular süründüm, büyüdüm, çoğaldım evet çoğaldım: müjdemi vereyim, sana bir oğlan getirdim. seversin sen külhan, ateş gibi çocukları. benimkisi de öyle... neyse, fazla duygusallaşmadan, uzatmadan kısa keseyim. biliyorum yazı biraz yavan, eksik oldu, ayrıntıları daha sonra yazarım, hadi naz yapmadan kucağına al beni, soluğunu hissedeyim.

bütün iş yoğunluğum arasında güzelleme yaptırmak için burnumun direğini sızlatan şehir.

klişeleşmiş bir cümleyle: senden ayrıldığım için bana kızgınsın, biliyorum. ama mecbur olduğumu da sen biliyorsun. yoksa, senin çipuralarını, fındıkpınarı’nı, yamuk-yumuktepeni, salaş meyhanelerini,”ileri aslanlarım”ın yankılandığı stadını, turunculara bürünmüş portakal bahçelerini, berber nickole’ü, duygularımın ayyuka çıktığı sokaklarını, karpit patlattığım yalaklarını, rusoupularını(geniş anlamıyla) , sevdiklerimi, hayal kırıklıklarına gark ettiklerimi, dostçuklarımı, şeytan yeğenlerimi bırakır mıydım? ..içimi dökmek istiyorum sana, varsın “mersin pıtırcığı” desinler, umurum da değil;

sabah, (aslan gibi) heyecanla uyanıyorum, lodosun getirdiği kesif bir iyot kokusu içimi kaplasın diye! ama nafile. poyrazın, bayrak direklerinin başlıklarını birbirine sürterekten çıkarttığı insanı çıldırtan klik-klik’ li mekanik ses ve kömür kokusuyla kalkıyorum. o an her şeye boş vermek geliyor içimden. leman’ daki ne işim var adamı oluveriyorum. sinirlerim laçkalaşıyor; kes biletini git kentine, insan kentiyle vardır, alma 3 kuruş fazla, olmasın koltuğun, diye kendime kızıyorum. sabah sabah limonlu votka… gevşeyerek, bu ayrılığı mantıksal düzlem de (eşek gibi) tekrar yoğuruyorum: mec-bur-sun…kendimi (maymun gibi) motive etmeye başlıyorum; hadi lan yüreğim, ha gayret, az kaldı, bu son ayrılığın olacak, ışıl ışıl günler seni bekliyor, bir daha uzaklaşmayacaksın kentinden, bak, zor da olsa geçiyor günler...

öğlen, (votkanın etkisiyle, kedi gibi) kıvırıyorum: belki de uzaktan sevmek en güzeli!

ikindi (inek gibi) tükürdüğümü yalıyorum: o şehirde kendini tekrar etmeye başlamıştın, biraz nefeslen.

akşam, (akrep gibi) kaçacak yer yok, kandaki promil sayısı da düştü; mantığının **(mersine has sunturlu bir küfür) mersin’i istiyorum lan, üüühü-ühü.

not: spontane yazılmış, bir yazıdır. imla ve mantık hataları affola.