Mehmet Baki Erfidan Antoloji.com

Sevgili ben,
         Sokağın en başından başlayıp en sonuna kadar adımladığın her yerdeki, her şeyi çöpe attın. Hayatı çöpe attın, anlamı çöpe attın, zamanı çöpe attın, günleri çöpe attın, yolu, yolculuğu ve yol arkadaşlarını çöpe attın. Tam da sıra kendine gelmişken çöpün dolduğunu gördün, şaşırdın.
“Onu dolduracak kadar çok şey atmamıştım ki” dedin. Merakla eğilip içine baktın. Senden önce, seni çöpe atanlarla oradaydın. Hayretle kaldırdın başını. Önünde uzayan bütün yollara, arkanda kalan tüm sokaklara ve hayata bir projektör edasıyla, şaşkınlıkla göz gezdirdin. Kimseyi bulamadın çevrende. Kimsecikler yoktu senin sokağında. Kalabalıklar yoktu. Dostların, arkadaşların yoktu. Yol da yoktu, yolculukta yoktu. Aslında, onların yürüdüğü sokaklarda da sen yoktun. Oysa sen dostluğu, narin bir çiçek gibi öpüp, koklayıp, hiç durmaksızın sabırla büyütmeliydin. Yap(a)madın. ...

       Sevgili ben,
         Kimsenin beni anlaması gibi bir kaygım yok desen de, bu konuda dürüst olmadığını kendinde biliyorsun. Her insan gibi senin de, anlaşılmak gibi bir kaygın elbetteki vardır.
       Artık kalbine dönmek ve düşüncelerinin huzurunu kaçırmadan, geçmişini hatıralarla, yarınını özleyişlerle, bugününü geleceğe sevgiyle sunacağın bir güzellikle geçirmeye çalışmalısın. En önemlisi; yeryüzü uykudayken ve herkesin rüyalarına kabuslar hükmetmişken önce kendini, sonrada herkesi uyandırıp ayrı yürünülen bütün sokakları, birbirine çıkmayan bütün caddeleri, zamansız gelen ve habersiz geçen bütün mevsimleri, içine sığamadığımız bütün günleri, aynı tarlada birbirinden habersiz farklı yerlere savrulan başakları ve el değmemiş, keşfedilmemiş dostlukları bulup birbirine kenetleyerek, kaybetmeden kazanma yarışında olmalısın.
..