Yiğit Antoloji.com

Acı; mide bosluguna çöreklenmiş karayılann...
Sıcaklığı ile varlığını her daim hissettirirr...
Zaman zaman anı ile uyanır...
Anının kaynağına yönelir yavaş hareketlerle meraklaa...
İpek bir kumaşın akması gibi yüreğinize beyninize doğru sürünür sakince...
O akarken eski yerindeki ağırlık hafifler yeni yerine azap çöreklenirrr..
İnsan ölüyorum sanır,beynine bedenine yüreğine yabancılaşır...
Sonra bir müddet orda uyur,sessiz sakin acı diner...
Sonra başka bir anı dürtükler onu,yine akar bir yerden diğerine...
Bu beden onun evidir,iyi yada kötü bütün misafirler davetsizdir,onun için sevmez...
Bedeni bekler,ölünceye kadar terketmez acı seniiii...

ben acinin paylasildikca cogalan bir duygu oldugunu anladim: bazi seylerin sistematigini cozup, tanimlayabilmen icin digerleriyle ayni ortamda konusabilmen, yani anlasilip anlayabilmen lazim. oyle bir ortam ise sana daha cok veri ve bilgi vererek daha da dolu ve karmasaya meyilli bir beyin hediye ediyor.. yani sen acini anlamaya calisarak daha da aci ceker duruma kosuyorsun. iste yazmak bu noktada tam bir eroin, yazarken iyi de, sonrasi... sonrasinda hep bir kac kulac daha derinden basliyorsun yeni arayis seruvenine...

Nereye dönersen dön tecavüzsee...
Kaçınılmaz olandan zevk almasını öğrenmelisin telkinleri hep bir ağızdan koro halinde kulaklarına doğru uğulduyorsaa....
Her yer ve her şey içine dışına pisse ve pislik doluysaaaa...
Uymuyorsan uyamıyorsannn...
Yaşanılan ve hissedilenlerin bir kabus olduğunu dileyip uyanmayı bekliyorsannn...
Ve öyle ki artık hissedilenleri dahi ayrımsayamıyorsann...
Yalnızsan ve karanlıkta yürüyorsann...
Acı nedirrr...
BİLİYORSUNDURRR....