Sırma Salla Antoloji.com

hepimiz yaşamın karşıtı olan ölüm çekirdeğini içimizde taşıyarak merhaba deriz hayata...büyürüz...
gittikçe kirlenerek, çocukluğumuzun masum bakışlarını yitirerek büyürüz, sevdiklerimizin her ölümünün bizlerden birer parça alıp götürdüğünü, eksilttiğini bilerek, kendi ölümüzle yüzleşerek büyürüz ve varoluşun beraberinde getirdiği bir oluşum olarak doğaldır artık ölüm.
Oysa; Var olduğunu bildiğin, elini uzatsan tutabileceğin, sesini duymanın mümkün olduğu, fiziksel anlamda var olduğunu bilerek ulaşılmazlığını kabullenmektir ayrılık....ve daha da zordur;
yaşarken öldüğünü kabullenmek ayrıldığın kişinin...........

İnsanoğlu varoluşundan beri kendi hayatına anlam yüklemeye çalışır bilerek ya da bilmeyerek, bir gün suyu bulabileceği umudu ile...su kimisi için; huzur, kimisi için mutluluk, evlat sahibi olmak, para, araba, sevgili, inanç olabilir...örnekleri çoğaltmak mümkün.
Bir gün yaşamın kıyısında durup geriye baktığında aradığı herşeyin-Suyun- kendi içinde olduğunu görür, tıpkı Voltaire'in Kandid'i gibi (Kandid tiplemesi de Voltaire de tartışılır o ayrı bir konu) Bitkilerin özsuyu vardır, onlar bunu bilerek tutunurlar hayata...herkes dönüp kendi içine bakabilmeli bence...