Elif Demir Antoloji.com

Hayat renginde bir ecel diktirdim, giyince hiç belli etmiyor. Tıkır tıkır ölüyorum. Beni acaba anla.
Porsumuş ay saklanmayı unutmuş gibi kaybolmuyor. Birazdan, dövüşe dövüşe de olsa, çekilecek meydanından. Çünkü hiçbir kılın boynu karanlıktan ince olamaz, eğer karşısındaki aydınlıksa. Işığım! Ay kadar asil değilim. Çekmene gerek yok kılıcını. Sen zaten ta kendisisin.

Gidince, ayakta duramayacak yorgunlukta solgun bir sarı ile kuşandı başaklarım. Mendilde birikemeyecek beyazlar hatırına son sefer bakıverseydin, yüzünde gelin mealinde gülücükler örüverseydim. Başını sokacak yeri olmayan bir türkünün kırıntıları sanki hatlarımın vakumuna düştü de, dönüp dolaştırıyor tiz perdelerde. Akşam yürüyüşlerinde mırıldanan tüm sözlerin toplamıyla kalıba çöktürdüğüm, zıvanadan çıkmak için kapı-pencere arayan yangın tohumlarımı; uzun boylu olmayan şaşırtmacalarda gölge oyunlarıyla numaradan seven zan çiçeği! Yakıyorsun yüreğimi. Ilıtsana azıcık acılarımı.

…ve dev vahalarımı üç serap yutuverdi; sevdiğim, beklediğim, yitirdiğim. Kumlara astım suretini. Gelip geçen kervanlar dolu olacak sürekli. Bütün çöl durağın, bütün seraplar uğrağın olsun. Unutma ki, birkaç yıl diri kalırsın da milyonlarca yıl ölü…
..