Aklımın köşelerine karanlık kompazisyonlar yazdım.... ben hikayemi yazdıkça satırlara gömüldüm mürekkeple bir olup fırtınalar kopardım... karanlık ıssızdı sığınacak yerde yoktu... aslında ii başlamıştı herşey... ama başında belli olmuyo sonu hikayelerin... alıştım... kaybolmuşluklara... ve şimdi ne kadar saklamaya çalışsamda ışıktanda nefret ediyorum karanlıktanda......
Nefret öyle bir büyüdür ki...
Anlatmam mümkün değil...
İçimi bi kanser gibi sardı yetmedi beni benliğimden çıkardı hayatta zevk almaya dair hiç bi şey bırakmadı...
Sanki uyuşturucu gibi beni kendisine bağımlı kıldı...
Öfke kusmadığım zamanlar kendimden bi şeyler yitirdim vee her sabah aynı iğrençlikle uyandım...
..
Toplam 1 mesaj bulundu
yokluk ve karmaşa işte onu tanımlayacak iki şey onunla mukayese edince herşey cüce kalır.daima ama daima..
aslında içinde ki aslolan duygunun nefret olduğunu keşfedebilecek derinlikteki bu arkadaş bunu çok açıkyüreklilikle ve cesaretle hiç bir şirin görünme kaygısı duymadan hepimizle paylaşmıştır.
onun nefreti ışığı olsun..
hani içinizden bir ses der ya size..veya geceleri arkanızda fısıldar..veya tarihteki metinleri incelerken ürperirsiniz ve gizli olanı görürsünüz...veya toplumda kulaktan kulağa yayılır herkes bilir ama kimse bilmez gölge gibi usul ve sessiz.onun hakkında çok şey duyduk çok methettiler.çok anlattılar ...
Toplam 7 mesaj bulundu