Hediyelere alıştırılmış bir yaşamdan sıyrılıp, doğduğum anın bende bıraktığı bir iz isterdim hayattan... Doğumun en büyük acısını çeken annemi; bir lütuf olarak görüyordum... Konuşmak, insan olabilmenin gereğidir... “ Sessizliğimle konuşuyorum” diyenlere inat; konuştukça, konuşuyorum... Kimsenin anlamadığı bir dilde olsa payıma düşen, yadırgamıyorum... İnsan olabilmek için, yazmak gerekir... Yazıyorum... Yaşamı sığdırabildiğim her yere, yaşadığım kadarını, hiç yorulmadan yazıyorum... Ben yazmaktan da, konuşmaktan da, yaşamaktan da yorulmuyorum...
Var olabilmenin şerefine!
..
