Samsun Adlı Antoloji.com Üyesinin Hakkında Ya ...

Merhabalar. Sanıyorum sizinde bir iki kelime yazacak birşeyiniz vardır.Ankaradan sevgilerimi iletiyorum.Ahmet canbaba.




GÖZLERİNDE AY TUTULACAK


Bir kere güleceksin
İçim ısınacak baktığımda gözlerine
Gözlerimde gezecek gözlerin
Kendine mahkum olacak sevdan
İçinden gelip
Bir selam vereceksin
İsmimi söyleyeceksin merhaba deyip
Uzatacaksın ellerini
Varsa öyle sıkılacak
Dostça eller
Varsa öyle kolay tutulacak

Hayatımın akışını sana çevirip
Bedensel hazda bulmalıyız sevgiyi
Aydınlığa yürümeliyiz aydınlığa
Kendi içimizde saklı hayatın mucizesi
Biliyorum gene de
Küs kalacak umutlarımız yarınlara
Bütün dünya girecek aramıza
Güneşler girecek güneşler
Gözlerinde ay tutulacak

UMUDUN GÖLGESİ

Suda sandal
Sandalda balıkçı ağını gerer
Takılır ağına umudun gölgesi

Tarlada saban
Sabanda umudun dişi demir
Toprağı yarar
Topraktan çıkar emeğin sesi.
Sorarım size ne arar,
Tünemiş düşlerde bir bulut gibi
Karanlığın gölgesi.

Onlar ki gene
Yarına kalkacaklar
Ve onlar‘ki sonsuza uzanan
Yola koyulacaklar
Açlıktan kokuyorlarken nefesi
Çıkınlarında bir tutam sevgi
Ve akıllarında umudun gölgesi.

TABANVAY

O
En zengin kulu Rabbin
Altında uçak, yat.
Bütün nehirler ona akar.
Kızılırmak Dicle Fırat.
O
Hacı Murat.

Süleyman’ın altında taksi
Mehmet’inki motosiklet
Ahmet’inki bisiklet
Veliyi Allah düşünsün
Tabana kuvvet

YILDIZLARIN DİLİ

Islak
Yüreğimin yağmurlarından gözlerim.
Sözlerim
Islak ve nemli
Bir gece yarısı içiyorum şehrin ışıklarını
Bir bardak çay gibi
Sıcak ve demli.

Gene
Rüzgarlarından tedirgin
Yıldızlar üşüyor
Titriyor göz kırpar gibi binlercesi yıldızların
Kayıyor yıldızlar
Yıldızlar düşüyor
Yere

Bir huşu içinde bilinmez kimler
Mey içiyor
Elinden
Melek kanatlı kızların
Ve ben diyorum ‘ki bir anlayabilsem
Şu yıldızların dilinden

Ve şimdi ıslak yüreğimde yıldızlar.
Bu koskoca şehrin üzerine
Bir tohum gibi serpilmiş.
Ve şimdi gökyüzü yağmurlu
Yıldızlar küskün aydınlığa
Sitemli
Ve ben bir gece yarısı içiyorum şehrin ışıklarını
Bir bardak çay gibi
Sıcak ve demli




TUTSAK ETTİK KENDİMİZİ


Bir sis
Bir duman
Güneş başını çıkarıyor dağlardan
Işığa pusu kurmuş beyinler
Maviler bulanık
Maviler dertli

Okyanusları bir çekebilsem diyorum kıyıya
Yıkasam diyorum kirlenmişliğini karaların
Ama olmuyor ‘ki
Durgun maviliklerde beyaza dönmüş ölüm
Martılar sörf yapmıyor rüzgarların kanatlarında
Denizin yükselmiş ateşi
Deniz hasta
Yok ‘ki yüreğinde bir çiğ tanesi serinliği

Açıklarda bir gemi sintinesini boşaltmış
Dikmiş gözlerini mat ve kirli
Bir yağ tabakasının üstündeki
Karpuz kabuklarına, teneke kutulara.
Bir adam bakmakta denize
Dalgın ve düşünceli
Allah kahretsin der gibi iki eli
Konuşuyor kendi kendine sallayıp başını
Adam hasta
Yok aşklarına filiz veren sürgünler

Rüzgarlar pişman dağ başlarından geldiğine
Şimdi şehir kirliliğinde solukları
Bir başka kokar
Rüzgarlar hasta
Bitmiş tükenmiş kıyılarda

Dalgakıranların başına konmuş martılar
Can çekişmekte çoğu
Kıvrılıyor bedenlerine düşmüş
İncecik boyunları
Kuşlar hasta
Sanki ölüm uykularında

Bir ressamın fırçasından çıkmış yorgun
İşlenmemiş sevaplara kurban doğa
Ve şimdi her şey kendine sığıntı
Şimdi her şey kendi kapanında tutsak
Ve biz bunu ‘da başardık diyorum.
Boğduk denizi kendi sularında.