Haydar Güner Antoloji.com

Susmak, yalnızca konuşmamak değildir. Susmak, kimi zaman acıya, öfkeye, direnişe, sevdaya dair binlerce kelimenin gölgesinde duran gizli bir dildir.

Susmak, Bazen korunaklı bir limandır: İnsan, söze dökemediğini susarak saklar.

Susmak, bazen direniştir: Zulmün karşısında sözünün değerini düşürmemek için susar.

Susmak, bazen çığlıktır: O kadar çok şey söyler ki kelimeler yetmez, susmak daha gürültülüdür.

Susmak, bazen sevdadır: Göz göze gelindiğinde söz gerekmez; suskunluk, kalbin dili olur.

Susmak, bazen yorgunluktur: Dünyanın ağırlığını taşıyan insan, susarak dinlenir.

Susmak bozkırda esen rüzgârın dili gibidir; görünmez ama hissedilir.

Susmak, geceyi örten karanlık kadar derin, sabaha yol açan sessizlik kadar umutludur.

Susmak bazen sözden daha gürültülü, bazen hayattan daha sessizdir.

Susmak,
göğün derin yarığıdır,
bulutun içindeki gürültüyü gizleyen.

Bazen taşın dili,
bazen ırmağın tutamadığı gözyaşıdır.

Susmak,
yanık bir türkü gibi
dudakta yarım kalır,
ama yürek, dağ gibi haykırır içinden.

Bilir misin?
Zulüm zamanında susmak,
tokat gibi inen bir sessizliktir.
Sevda zamanında susmak,
gözlerin yangınında konuşmaktır.

Susmak,
koca bir meydanın ortasında
ellerin zincirli,
ama yüreğin ayakta kalmasıdır.

Ve bazen de
insan,
bir gülün önünde susar,
çünkü söz
o güzelliği yaralamaktan korkar.

Alevi, halkın vicdanı ve direnişin ışığıdır.

Alevilik, yalnızca bir inanç biçimi değil; tarih boyunca ezilenlerin, yoksulların, dışlananların kendi onurunu ve direncini yaşatma yoludur. Alevi olmak; iktidarların, sultanların, padişahların yanında değil, halkın yanında durmaktır.

Alevi, cem meydanında diz dize oturan, lokmasını paylaşan, kimsesizin kimsesi olandır. Onun inancında Tanrı’ya ulaşmanın yolu insanı sevmekten, insana hizmet etmekten geçer. “Eline, beline, diline sahip ol” sözü, hem ahlaki hem de toplumsal bir direniş yasasıdır.

Devrimci bakışla Alevilik; zulme karşı mazlumun sesi, haksızlığa karşı direncin adı, eşitlik ve kardeşliğin köklü kültürüdür. Bu yüzden Alevi olmak, yalnızca bir kimlik değil; aynı zamanda adaletin, özgürlüğün, paylaşımın yolunda yürümektir. Pirlerin, ozanların, dervişlerin diliyle: Hak yolunun insanlık yoluyla bir olduğunu bilmek, bu bilinci yaşatmak demektir.

Alevi, halkın vicdanı ve direnişin ışığıdır.

Alevi,
ateşin küle yenilmediği,
külün de ışığı sakladığı yerdir.

Karanlığa karşı
bir çıra yakmaktır,
bir lokmayı kırk canla bölmektir.

Eline, beline, diline sahip ol,
bu üç kapıdan geçmeden
insan olunmaz.

Alevi,
zulmün karşısında
mazlumun yüreğiyle konuşur,
düşkünlüğe boyun eğmez,
zorbaya diz çökmez.

Cem meydanı
eşitlik meydanıdır;
orada sultan yok,
orada kul yok,
orada halk var,
orada Hak var.

Bir sazın telinde
pirlerin sesi,
bir deyişin içinde
bin yıllık isyan gizlidir.

Alevi demek,
düşenin elinden tutmak,
yetimin lokmasına ortak olmak,
özgürlüğün türküsünü
yarınlara taşımaktır.

Haydar GÜNER

“İnsan olmak: bir halkın nefesine dönüşmektir.”
Karl Marks, “insan sosyal bir varlıktır” sözü ile insanın özünü yalnızca biyolojik bir canlı olarak değil, toplumsal ilişkiler içinde var olan bir bütünlük olarak kavradığını göstermiştir. İnsan, doğa içinde doğar ama yalnız başına kalmaz; dilini, düşüncesini, inançlarını, hayallerini, değerlerini hep başkalarıyla kurduğu ilişkilerden öğrenir. Yalnızca bedeniyle değil, ruhuyla ve bilinciyle de toplumsallığın bir ürünüdür.
İnsan olmak, başka insanlarla birlikte var olmayı, bir arada yaşamayı, paylaşmayı gerektirir. Dil bunun en büyük kanıtıdır. Hiçbir birey dili tek başına yaratamaz; sözlerimiz, seslerimiz, anlamlarımız, bizden önce yaşamış milyonlarca insanın ortak mirasıdır. Aynı şekilde üretim de yalnızca bireysel bir faaliyet değil, toplumsal bir emektir. Ekmek sofraya tek bir elin değil, tarladaki köylünün, fabrikadaki işçinin, fırındaki ustanın, dağıtımda çalışan emekçinin el birliğiyle gelir. İnsan kendi emeğini ancak başkalarının emeğiyle birleştiğinde anlamlandırabilir.
Marks’ın işaret ettiği nokta şudur: İnsan, ancak diğer insanlarla kurduğu ilişkiler içinde gerçek insana dönüşür. Yalnız başına bir birey, potansiyel olarak insandır ama eksiktir. İnsanı insan yapan, onun toplum içindeki karşılıklı dayanışması, sevgisi, çatışması, üretimi, kültürü ve ortak geleceğe dair tasavvurudur.
Bu nedenle insan olmak, bencil bir varoluşa kapanmak değil, ortak olanı gözetmek, paylaşabilmek, başkasının acısını duyabilmek demektir. Sosyal varlık olma hali, yalnızca ekonomik ya da siyasal düzeyde değil, duygusal ve etik düzeyde de belirleyicidir. Bir annenin şefkati, bir dostun sadakati, bir sevgilinin özlemi, bir yoldaşın omuz omuza direnişi… Hepsi insanın toplumsallığının farklı yüzleridir.
Sonuçta insan olmak, yalnızca “var” olmak değil, “birlikte var olmak”tır. Bizi insan kılan, başkalarının gözünde ve ellerinde yeniden şekillenen kimliğimizdir. Özgürlük de, adalet de, sevda da ancak sosyal bir varlık olarak paylaşıldığında anlam kazanır.