Hüseyin Kılıç Antoloji.com

Aşk kendimize bile bir itirazımızdır
Ne zaman, içimizdeki kendimizi giyerek, sokaklardaki saklı bir diğer kendimizle karşılaşsak; bir yanımızda önce derin bir güvensizlik, sonra da küskünlük konaklıyor belki. Bunca kuşatmanın, bizi önce belirleyip, sonra baştan çıkartan tuhaf kamaşmanın rüzgarıyla durmadan sarsılıyoruz. Aynalarda bile bulmakta güçlük çektiğimiz bedenimiz, bazen bizim olamıyor bir türlü. Çerçevelere sığmayan ruhumuzun aynası en yakın yoldaşımız oluyor her zamanki gibi. Dingin ve tariflenmiş yaşantıların, mazbut ve mağlup sokaklarından uzaklaşırken başlıyor tragedyamız...

Bir kez daha keşfediyoruz yaşam denilen kaçınılmaz gerçeğin gövdesinde kendimizi... Bir kez daha çıkıyoruz, büyük sözlerimize rağmen, ağrılı, tuhaf, şaşırtan, ezberimizi bozan yolculuklara... Hiç bitmeyecek sanki... Sakladıklarımız, söyleyemediklerimiz, kaçırdıklarımız, paylaşamadıklarımız, öğretilmiş günahlarımız ve sevaplarımız, öğretilmiş ayıplarımız ve alışkanlıklarımız... Bir kez daha yüzleşiyoruz kavramların oluşturduğu yaşantıların davranışlarıyla. Bir kez daha sarsılarak değişiyor yaşantıların değiştirdiği kavramlarımız da...

Derinden bakılmalı ve okunmalıdır: vitrinler, mutfaklar, sokaklar, çiçekli balkonlar, fazlalıkları sakladığımız arka bahçeler, karanlık odalar... Sokak kapıları, caddelere küsen bütün çıkmazlar, kaldırımlar, kahkahalar, gözyaşları, denizkızının kıyıya vurmuş bakışları ve yakamozların tutulamayan ışıkları... Yeniden ve derinden bir kez daha okunmalıdır. Bir kez daha bakılmalıdır, dağların keskin kenarlarını borçlu olduğu uçurumlara...

..