Muhammet Çağrı Cihangir Antoloji.com

Hayat bir kibrit çöpü gibidir. İnsanın doğumu ile beraber kibrit alevlenir, Kişi belli bir seviyeye ulaştığı zaman (ömür olarak) kibrit alevi yarıya kadar ulaşır. İnsan yaşadıkça kibrit yanmaya başlar, ve insan yaşlandığı zaman alev dibe vurur...

Kibritle beraber, hayatta söner...

Hayata elveda deyip Ölümün eli sıkılır...

Hayat gerçek değildir, sadece gerçeğin gölgesidir. Bu gölge ta ki, aynalar insanları göstermeyene kadar hükmünü sürdürecektir.

Hepimiz rüyadayız, uykuda. Umarım herkes imanlı ve inançlı bir şekilde bu uyku alemine veda eder...

Yaşam ve ölüm iki hasım şimdi,
İki şüpheli şahıs..
Her an birisindir, her an ikisi!

Usta sizsiniz! Yüreğinizi eğitin...!

Aşığın aşkı hem eza, hem de haz bakımından en mükemmelidir. Azap kelimesi iki anlamda da kullanıldığı için Âşık daima aşk azabı içerisindedir. Kâh bu azap mutluluk olup aşığın yanan yüreğine su serper, kâh bir od olup aşığın yürek sancısına sancı eker…
Ama her sancının içinde muhakkak ki mutluluk gizlidir.

Âşık olmak aslında demirin kılıç olması gibidir arkadaşlar.
Usta balyoz ile demire defalarca vurur… Yüreğine, zihniyetine, bedenine…

Demirin çığlıkları ne kadar kulakların aşinası olsa da, usta işini yapmaya devam eder, duymazlıktan gelir. Çünkü ustanın işi eğitmektir!

Defalarca inen balyozun akabinde, demir narda yanar. Tutuşur. Çığlığı âşıkların yüreğine kor düşürür. Ve tüm âşıklar o şekilde yanacağını düşünür. Bir müddet ateşin içerisine yandıktan sonra demir artık şikâyetçi olmaktan vazgeçer. Çünkü dayanma gücünün eskiye nazaran arttığını görür. Ve artık şekillenmeye başlar. Tekrar başa döner. Balyoza!
İşlendikten sonra artık kılıç halini alır. Ve her zaman demir olmak ister, tekrar kılıç olabilmek için… Eğitiminin daha bir artması için, daha bir pişmesi için.