Fatmanur Ahmetbeyoğlu Antoloji.com

Nostaljik bir radyonun başına oturup hayale dalmak istiyorum...Hışırtılı bir sesin anlattığıyla başım dönüyormuş mesela...Çok eskilerden bir hikaye anlatıyor 'anlatıcı'.
Radyo toz yutmaktan çalışmaz hale gelmiş gibi.Yılların eskitemediği anıları bir toz bulutu halinde odanın içine püskürtüyor.
Bir gece yarısına gidiyoruz.Bir ailenin ikinci bebeği doğuyor.İkinci kız.'Kaç çocuğun var?' sorusuna 'sessizlik' yanıtını vermek için ikinci bahane.Adına isterseniz mahalle baskısı deyin.Bebeğin babası kızlarından gocunmuyor.(!)Gerisi teferruat.
O kadar ki gözünden bile sakınıyor kızlarını ve küçük oğlunu.Ev içinde süren hayatlar.Perdeler sıkı sıkı kapatılmış.Baba, eve hiçbir kötülüğün sızmasına göz yumamaz.
Gece yarısı dünyaya gelen küçük bebek evi sevmiyor aslında.Gözü hep perdenin ardında.Büyük hedefleri olan bir genç oluyor.Ama ailesini çok seviyor ve onları üzmemek için gem vuruyor düşlerine.
Ama öyle bir oluyor ki evin içinde kendine yer buluyor.Alışıyor.Evde oturup zaman geçirmeyi gerektiren mesleği gelip onu buluyor.Çünkü o bu meslek için bu ailenin evinde doğmuş.Bunun farkına varıyor ve ne ailesinden vazgeçiyor ne de hayallerini gömüyor.Sadece yazıyor.İzliyor, dinliyor yazıyor.Hayallerini yazıyor.Yapmak istediklerini...
Sonra birden pencerede bir top sesi duyuyorum.Korkmuyorum çünkü güvendeyim...Radyo son bir hışırtıyla kesiliyor ve ben de sessizliği dinliyorum bir süre.Ardından sokağa inip top oynayan bir çocuk oluyorum.Cama vuran benim ayak seslerimmiş mesela...
..