Emirkan Denizel Antoloji.com

EsrARlı gÖzLeRinin güNaHı oLDumm Geceleri düşlerimde gördüğüm.Yüreğimi sarmalayan kördüğüm.Nakışnakış ilmek ilmek ördüğüm.Esrarlı gözlerinin esiri oldum.. hayal edip sabahlara varamamsusarımda gece gündüz bulamamhasret kokan sevdiğime erememesrarlı gözlerinin esiri oldum................Günler güz yaprakları gibi birer birer dökülürken ayaklarımın dibine,ben her gece karanlığa dikip gözlerimi senin aydınlığını bekledim.Sen yoktun...Binlerce adım attım bu kentin sokaklarında. Her köşeyi,her parkı, her ağacı ezberledim. Sevdaya bulanmışher kaldırım taşında senin adını aradım.Sen yoktun... Evlerin duvarları birer birer üzerime yıkıldı.Her bir hücremin acısını ta yüreğimde hissederkenbeni enkazın altından çekip alacak elini aradım.Sen yoktun... Özlem şarkılarını ezberledim. Kimini bağıra bağıra, kimini fısıltıyla söyledim. Karanlığa haykırdım hasretimi.Sesimi duyacaksın diye bekledim. Sen yoktun... Senden gelecek bir tek haberi bekledim. Saatler asırlar gibi geldi,geçmedi. Çalan her telefonu yüreğimin deli bir çağlayana dönenatışlarıyla açtım. Senden başka duyduğum her seste hep aynı hayâl kırıklığını yaşadım. Onlar beni duymak istiyordu, bense seni.Sen yoktun... Seni aramaktan yorgun düşmüş bedenimi karanlığın kucağınauzattım her gece. Bir an önce sabah olsun diye uykununbeni çekip almasını istedim. Olmadı. Kaç gece sabahı ettim gözlerimi kapamadan, kaç gecemerdivendeki ayak seslerini dinledim gelen sensindir diye.Sen yoktun... Her yağmurla birlikte hüzün de yağdı bu kentin üzerine. Bulutlaryalnızlığın işaretiydi benim için. Beni ıslatan yağmur olmadı.Ben senin özleminle sırılsıklamdım her mevsim.Hayat; merhaba dedi bahara çiçek çiçek. Uzun kıştan sonragelmez dediğim göçmen kuşların dönüşünü gördüm.Sen yoktun... Her istasyon her otogar adresim oldu. Bir trenden inersin sandım.Otobüslerdeki her yolcuya sensin diye baktım. Ya da yolculuklaravurdum kendimi. Kimsenin uğramadığı köylere, adı duyulmamışkasabalara gittim. Senden bir iz aradım.Sen yoktun... Denizin sonsuz maviliğine umut bağladım. Kıyılarda tükettimbekleyişlerimi. Hep sensiz gemiler geçti limanlardan.Ben gemicilerin hasret türkülerine eşlik ettim.Sen yoktun... Gözümden bir tek damla yaş akmadı. Onlar sana aitti, sanakalmalıydı. Kimselere söyleyemedim acılarımı, bekleyişiminöyküsünü kimselere anlatamadim.Nice fırtınalar koptu yüreğimde. Dalgalar dövdü hayallerimi. Sığınacak bir liman, yaslanacak bir omuz aradım.Içimi dökecek bir insan aradim.Sen yoktun... Her gece ay paramparça oldu. Her gece yıldızlar birer birer düştü sokaklara. Yıldızları saçına takıp gelmeni bekledim.Ayı avucunda bana getirmeni bekledim. Ve bir güneş gibi doğupaydınlatmanı bekledim bu kapkara dünyamı. Ama..sen yoktun.Bir bir söner şehrin ışıkları. Inceltilmis yalnizlik sözleri salinir; koyu lacivert gecenin koynunda...Yalnızlığın da imitasyonu sürüldü piyasaya diye geçirirsin içinden, gülümsersin.Bir sigara yakar, usulca aralarsın perdeyi. Buz tutmuş camın alnına değdiğiyerde tütmeye başlar, yitirilmiş sevdaların pişmanlığı...Arka sokaklardan boğuk motor sesleri işitirsin. Bilirsin her gidenin bir yerevardığını... Ama yollar kendine öncedir, varamaz bir yere, bunu da bilirsin.Uzar gider köpek ulumaları, ıssız caddeler boyunca... Buğulanmış cama harfler çizersin. Anlamlı hiçbir şey kalmamıştır aklında...Eğilirsin. Bir kitap alırsın kitaplığın en alt rafından... Okumak isteyipistemediğini bilmezsin. Rastgele karıştırırsın sayfaları. Kemirmeye başlariçini, geceyi uzatmak için kurduğun tüm tuzakların boşa gitmesi... Sabahın ilk ışıklarına yakalanmaktan korkarsın. Alelacele bırakırsın kitabı bir sehpaya.Unutursun gece lambasını kapamayı, yorganı üstüne çekersin...Bilirsin her gidenin bir yere vardığını... Ama yollar kendine öncedir, varamaz bir yere. Bilirsin...Oysa sen, onlar gibi değildin... Anlar gibiydin.Zaman aktı, geldikleri gibi gitmesini bilen cinslerden. İnsanlar konuştu, uzun uzun ve sık sık. Gözlerim uzun süre gittiğin noktada bakakaldı, ayak izlerine.Kaybolmayan sevgin gibiydi gözlerim, yokluğunun aksine.Uzun zaman geçti.Sen biteli...Ve ansızın çekip gideli...Uzun zaman geçti. Bir elin parmaklarını geçmeyecek kadar dakikalar. Yavaş aktı yokluğunu düşündüğüm anlardaki cümlelerim. Ve hiçbir şey diyemeyişim. Yavaştı zamanın akışı...Hiç kimseye benzetemediğim yanların içindi sende kalan suskunluğum. Ve en çok seni söylemekti, seni sana anlatmaktı doyasıya. Ve her iki cümle arasında hiç kimse olmayışının ifadesini anlatabilmekti her düşüm. Düşlerimi gerçekleştirdiğim kadar düştüm, giderken gözlerinin içinden...Dakikalar içinde, çok fazla öldüm. Her damla da tekrar tekrar öldüm...Ve sen beni anlayan gözlerinin aksine,beni tane tane terk ettin kendi içinde...Ve gittin. Ansızın bittin… Gidişinin ayak izlerinde seni izlerken, beni düşürdüğün son umudum geldi gözlerimin önüne...Anladım. Ben senin için. Hiçbir şey değildim. Hiç kimse de değildim. Son terk eden hep bendim, ayaklar altında kalan göz yaşlarımın ıslaklığında serinleyen her bir kum tanesiydim...Ölen bendim... Giden sen...Oysa sen, onlar gibi değildin...Anlar gibiydin
..