Bilemiyorum, neden eleştiriye kusurlarımın söylenmesine yada benimle aynı fikri paylaşmayan insanların seslerinin yükselmesine tahammül etmede zorlanıyorum. Sanki herkesin sözü bir olmalı, oysa baktığımız yön aynı olsa bile gördüklerim ve yaşadıklarım birbirinden o kadar farklıdır ki.. Kendi bilgim, görgüm çerçevesinde olup bitene ne anlam verdiysem onu bilir onu söylerim. Aslında yeni fikirler yeni bakış açıları yeni yorumlar sarıyor çevremi.. Ben yalnızca kendi dünyamı gördüğümden dışarıdaki olup biten olaylardan haberdar olamıyorum..Oysa ne olurdu herkes düşüncesini açıkca ve art niyet gözetmeten söylese.. Dostluklar arkadaşlıklar ve sevgiler daha kalıcı olmaz mı? Neden hep gülen yüzümün arkasına saklanıyorum ki? Dünya ve içindekiler herzaman gülecek kadar kusursuzlar mı? Neden asıl düşüncelerimi hislerimi içimde saklamaya zorlayıp, samimiyeti, aradığım hakiki dostluklara arkadaşlara ve sevgiliye bırakamıyorum... Anladımki ben her konuda yetersiz kalıyorum...
..
