Ersen Beyazıt Özer Adlı Antoloji.com Üyesinin ...

Yolu her geçen, takılıp kalır, bu yaşlı; ama diğerlerinden bin kere güzel, cana yakın fahişeye...
Ben de...
Ne zaman, çatlayıversem orta yerimden, Kordon'da bulurum kendimi...
Zamana sus demek kolay burada, rokanın tadı başka, elimi uzatsam gün doğumunda, midyeciler tutuverir.
Saate bakmam; otur ...

Geçmişin ardından bakmak, geleceği ayak uçlarında aramak, yarını getirmez ki!
Kaldır başını ve bak insanoğlunun gözüne, gördüğün; uykusuzluğa değmez mi...
Dün olanı yenmenin tek yolu; yarını esir tutmaktır elinde...

işte bu yüzden, ileri bakar gözlerin; sırtını, gerekirse geçmişe dön diye. Dilin bu yüzden mahpus...
Ellerin yandadır, birbirinden uzak; kıymetini bil diye, el ele tutuşmanın...
Sana, bu yüzden verildi; aklın, sığınakların...
İşte bu yüzden kıracaksın; zincirlerini birer birer...

Sana bir gün ...

Eğer cennetten kovulmaya gönüllüyse bir yürek; meyveye, tadına ve hırsızlığına bakmaz ki. Sırayla, birer ısırıkla neler hallolmaz ki...

Kaç gündür, yüreğim, atla git ananı babanı gör; yol ortasındaki turunçlara baka kal; bir kahvede dört sandalye ile otur; ye babam ye, kebap ye, ama kırk yıldır aynı yerde duran arabadan; o bereketli toprağı tut ellerinde saatlerce; sıcağında binlerce şair, yazar, müzisyen; kısaca, sanatçı yetiştirmi ...

Kahve falına inanmayı denediniz mi hiç...
Umut, ümit ya da her ne niyetine olursa...

Ya da; araba plakalarından fal baktınız mı hiç...

Göz istedimi ki aydınlığı...

Hani...
Hiç vazgeçmeyecektin...
Kendine bile...
Söz vermiştin...
Oysa...

Devlet; baba mıdır, vefasız oğul mu???

Vazgeçemediğimiz oğlumuzdur aslında...
Kan bağında...

İstemeyiz hata yapmasını...
O, yapar sıradan hatasını...
Ve yine; biz gel demeliyiz...

Çünkü onu...
Ben...
Sen...
O...
Biz...
Yarattık...

En sert taşı Dünya'nın...
Elmastır...

Taşı...
Ancak taş keser...

Para konuşursa...
Kısadır sözü...
Özdür...

Satan ilmini...
Unutup...
Öteki Dünya'nın...
Zaman dilimini...

Keserse...
Kendi...
Mezar taşını keser...

İnsanoğlunda da bir beyin, ama; içinde kırk tilki, kırkının da kuyruğu birbirine değmeyen...

Hikaye bu ya...
Tanrı; ölümü, önce dağlara vermiş...

Bakmış ki...
Biri ölünce...
Dağlar...
Binlerce yıl yas tutar...

E, peki ırmaklar...
Yas...
Çağıldamış senelerce...

İnsana vermiş ölümü.. ...

Sevgili ustam Cevat Çeştepe'nin yorumu üzerine yazılmıştır...
Ustama sevgilerle...

(Beşi Bir Yerde) de özel bir amacım vardı.
(Beşi Bir Yerde) adı bile bir sebep ve anlam taşıyor aslında; bir düşünün hele at sırtında, zurna zırıltısında geleni...
Bir de anahtar elinde olup ta, bir türlü gelme ...

Ne olur gitme
Az bekle...
Bir bakacaksın ki...
O gitmiş
Ve yıllar geçmiş...
Ve...
Hiç bir şey değişmemiş...

E, ben size ne diyeyim ki şimdi
Bilmiyorum...
Bu kadar da açık söylenmez ki aşk,
Ben seni sevmiyorum, ha...
Külahım yeterince büyük mü anlatmaya...
Eğer; aşka aşıksa
Bu, hafiften delirmiş sevdanın sesi...
Niye, böyle yüksek sesle konuşuyor...

Eğer, sokağın başından, ensesindeki gözlerle bakmıyorsa giden; kalan, çekip gitmelerin türküsünü yazar.
Su mudur taşa hasret; ya da taş, her su damlasında biraz daha erir mi...

Çekip gitmeyi özlediğiniz o karanlık; sizi, sizin kadar özler mi acaba...
Gelin, gitmeyin...
Giderseniz eğer; asıl, ayakta kaldığınız zamanda parmak ucunuza değen Dünya, sizi özler aslında...

Hayırsız evlat gibidir bazen sevda; ne, çek git diyebilirsiniz, ne de göğüs kafesinizden çekip gitmesine izin verirsiniz...

Yüreği; aklının egemenliğini kabul etmeyen dostum...
İçinde kalanların çığlığı ne zaman delice haykıracak???
Ne zaman gözyaşını kelimelere dökeceksin???

Dönmek istediğiniz ya da özlediğiniz; sizin, günün birinde inkar ettiğinizdir. Döndüğünüzde; o artık sizin sevdanızla aynı sözleri söylemez. Ardından ağlayacağınız; zaten Tanrı'ların dağında yer edinmiştir. Size kalansa; çiçegi olmadan büyüyebilen tatsız bir yemiştir.

Elindeki bağlamanın teli
Artık, seni anlatmıyor dostum...
Yazdığın ağıtları kanınla yazıyorsun...
Tuza, ekmeğe ve suya kanmıyorsun...
Ama, töre yüzünden ağlamıyorsun...
Sevgiler ve iki gözün salgıları ile...

Yüzünde gülücüklerle, kalbinde ağıt; sen ölürsün dostum...
Bırak; kimse arkandan ağlamayacak, insanı sevenden başka...

Ve dibine kadar sevdanın, ki o ölene kadar seveceksin...
ağlamak sana düşmüş dostum...
Sevgiler ve sevdalar...

Kendimize söylediğimiz yalanların en eski izleri; bizi bölen ve yüreğimizi delen rüzgarlar değil mi zaten?

Vazgeçmenin ağıdını yazmışsınız. Tuz; sadece gözlerinizde kalmamış, avucunuzda buharlaşana kadar umut beslemişsiniz. Yüreğiniz; göğsünüze büyük gelir olmuş. Sevgiler ve saygılar.