ama uyandım.hep görmek istediğim bir rüyanın bitmesi için uyandım.ve yalanlar söyledim.durmadan,düşünmeden.insan bazı şeylerin nedenini tam olarak açıklayamaz.ve insan bazen bazı şeyleri hak etmediğini düşünür.yalnız kalmamak gibi.mutlu olmamak gibi.bir yerlerde huzur hep var.onu aramaya başladım. benim için huzur hep meşguldü.telesekreterler söyleyemediğim şeyler için teselli etmedi beni. bende sokağa çıktım,insanlara baktım.çoğu mutluluktan payını çoktan almıştı. benim payım nerede dedim,ağladım.kendine ayrılmış bir dilim pastası katledilmiş bir çocuk gibi sinirlendim.bir işe yaramadı.ama hayat bazılarının mutluluk haklarını erteler. bazılarınınkinide elinden alır.rütbesi elinden alınmış bir askerin girdiği bunalıma girdim. ama yine işe yaramadı.işte bu yüzden o mutluluğu ertelenenlerden gibi hissediyorum kendimi. ve çoğu zaman nasıl hissetmem gerektiğini bile bilmiyorum hissediyor muyum acaba diye soruyorum sadece kendime.bunu bile bilmiyorum. aklım arap saçı gibi sadece bunu biliyo
