Ecrin İspir Antoloji.com

İçimde bir şeyler koptu, kırıldı, parçalandı, yandı... Kalbim kanadı, kanı parmak uçlarımdan yere damladı. Nefes yerine ateş soludum, ciğerim yandı. Kafam çatladı bu olanlara anlam vermeye çalışırken. Hüzün bir haydut gibi üzerime çullandı. Gözlerim yere takıldı, düşüp ağlayacaktı az kalsın. Ve ben, bunların hepsini tek bir tebessüme sığdırmaya çalışırken isyan etti kalp, akıl, göz ve kalem. Hepsi tamam da nasıl isyan ederdi bana ait olan bu kalem? Bozulmuş olmalıydı, yoksa kağıdımda mürekkep yerine gözyaşı olmazdı...

Kalplere sevgiyi, merhameti yerleştiren ancak Allah'tır. Onun Rahmeti olmasa, yer yüzünde her şey mahvolurdu. Tefekkür etmek mi istiyorsun? Dön de kendi kalbine bir bak; insanlara duyduğun sevgiyi, hissettiğin merhameti fark et. Bu duyguların en soğuk anda içini nasıl sımsıcak yaptığına bak. Ve eğer biz böyleysek Allah'ın Rahmetinin, merhametinin yüceliğini bir düşün! Ve de ki, "elhamdülillahirabbilâlemin!".

yeni bir şey öğrendim bu gün: insanlar haksızlığa tepki göstermemeye, düşünmeden hareket etmeye, sırf kendi arzuları için mücadele vermeye ''yaşamak'' diyorlarmış. uzun zamandır yaşamadığımı fark ettim.