Hatice Alemdar Antoloji.com

Yorgun, bitkin ve hayattan kopmuş bir vaziyette gezinirken yolda sana rastladım....
Sende yoldan çıkmıştın benim gibi de umursamıyordun bu kayboluşunu....Bense ne kadar büyütüyor, ne kadar korkuyordum...Zaten kimsesizdim! ..Umursamaya ne gerek vardı artan yanlızlığımı...Kayboluş bir yanlızlıktı. Bilmediğim sokaklarda gezinmek güzeldi de ne çıkacaktı karşıma...HALA BİLMİYORUM....

Gün aydınlıktı, gün bulutlu, gün hüzünlü yavaş yavaş yağan yağmur gibi, hırçınlaşan sağnak gibi, gözlerin yağmur bulutuydu her damlan yüreğime akarken, aklımdan sensizlik çıkmazken, ben nerdeyimdim yanımda sen varken şu dünya umutsuzluğunda ağlayan çocuklar geldi geçti önümden ben her gözlerine baktığımda....Memleketimin insanları gibi umutsuzluğa kapılma, dünyanın güzelliğini önüne seremesemde gösteremesemde sana kalbimin derinliklerini biliyorum ki sen herşeyden daha fazla anlıyorsun daha fazla biliyorsun beni...Nasır tutmuş ellerimi taş bağlamış bedenimi sen anlıyorsun...
Şimdi uzak diyarlarda bir yanım, rüzgarlarla, bulutlarla, güneşlerle ve ara ara bastıran sağnak yağmurlarla beraber....
Dörtduvar
Neredeydim bilmiyorum..Sadece bildiğim bu dayanılmaz acıyı uzun süre hissedeeceğimdi...Hayatımda hiç bu kadar aşağılanmamış, hiç bu kadar kötü gözle bakılmammıştım..Bunca şeyi hakedecek ne yaptım diye sordum kendime..İçime gözlerimi çevirip kalbimin kırılan tanelerini gördüm teker teker..oraya buraya vucudumun her köşesine dağılıp gittile. Bazıları un ufak oldueridi. Bir daha geri gelmemek üzere.Ve ben içimde dağılan bu parçaları uzun zaman toparlayamayacağımı bildiğimden hiç bir girişimde bulunmadım.ne bir teselli sözü, ne bir avuntu şarkısı dinledim.Düşündüm, sadece uzun süre sessiz kalıp düşündüm...Yapılan haksızlıkları, çıkarları ve dönen dolapları..Ne yapacaktım bundan sonra kime güvenecektim..Kime inanacaktım..Sevdiğimin gözleri geldi aklıma, yüzü, elleri ve ihaneti...
..