Dilçem Xemgin Adlı Antoloji.com Üyesinin Hakk ...

*********************************************************************

Bir gülüş kadar içten
Bir gülüş kadar gerçeğiz
Kim olduğumuz, ne olduğumuz önemli değil
Kendimizi ifade edebildigimiz yerdeyiz
Sevildiğimiz kadar değil
Sevebildiğimiz kadar değerliyiz!

sevgi ve saygıyla

http://gruplar.antoloji.com/leyla-bir-ozge-candir-siir-ve-paylasim-grubu

************************************************************************

bazen sevmeler nedensizdir...

Aşkın en güzel tarafı ayrılık olsa gerek ayrılık olmadan sevgi şiddatını yükseltmez.Ayrılıp yıne huzun yaşamakta yaşamın güzellıklerınden dır.
Her ayrılıkta bır huzun var olduğu gıbı, sızdekı bu az rastlanan duygusallıkta sızde nıce guzel anlatılmaz güzel duygular olduğuna bılıncındeyım sıze başarılar d....

Doğum günün kutlu olsun, mutlu ol senelerce sana boncuktan kuş yaptım, konacak pencerene...

Birgün sıkılırda bir dosta arkadaşa ihtiyacın olursa başını kaldır yeter hememn yanında bulutların arkasındayım

asil dağkentlim o küçük ama koskocaman yüreğe sahip kente iyi bak.hakkarıyı gordum ve inan gordukten sonra tum önyargılarım değişti.bence ki cok samimiyim COLEMERG halkı kadar mutevazi ve misafirperver hic kimse yoktur

Pamuk tarlalarında kızgın güneş altında eriyen kadınlı
erkekli bitkin ırgatlar... Ocakta aşı olsun diye beş meteliğe fındık toplamak
zorunda kalan işçiler...

İşçi kahvehanelerinde kötü demlenmiş çaylarını yudumlayarak iş bekleyen bitkin
ameleler... Mezopotamya'nın avurtları çökmüş, alınlarında derin keder çizgileri,
çatlak nasırlı elleriyle hayatlarını kazanmaya çalışan acılı insanları,
kimsesizler... Kimsenin sahiplenmediği, adını bile anmadığı, seçimden seçime
hayal meyal hatırladığı, belki de hiç hatırladığı bu ülkenin binlerce, on
binlerce 'ne yaşar ne yaşamaz'ı... Çadırlarda, derme çatma barakalarda, her
türlü güvenceden yoksun yaşamak zorunda bırakılan 'baldırı çıplakları'! Salt
Kürt oldukları için korkunç baskılarla karşılaşan, aşağılanıp horlanan, fındık
bahçelerinde, linç edilen/edilmeye çalışılan, ölen, öldürülen 'düz ovanın vatan
hainleri'! Yoksullar, yoksullar, yoksullar...

* * *

Neden hep
yoksullar ölür? Kim demiş, zengini de yoksulu da bir, ikisini de toprak alır
diye? Her gün yaşıyor, görüyor, gazetelerden okuyor, TV'lerden izliyoruz: Kürt
kır yoksulları; varlığı savaşa kurban edilmiş, topraklarına devletçe ya da
korucularca el konulmuş, yerlerinden yurtlarından edilmiş 'biçareler', balık
istifi gibi kamyonlara, kamyonetlere dolduruluyor, onlarcası trafik kazalarında
yaşamını yitiriyor. Böylece her iş mevsimi toplu katliamlar yaşanıyor. Birçok
aile yok oluyor. Aslında bir başka Kürt kırımı bu, bir başka zulüm!

İşte
hemencecik unutulan, siyasi hafızalarda iz bırakmayan bir haber: 'Katliam gibi
kaza! ' 'Sıvasın Kangal ilçesinde fındık işçilerini taşıyan minibüsle meyve yüklü
kamyonun çarpışması sonucu kan gölüne dönen karayolunda en az 20 Kürt işçisi
hayatını kaybetti! '

İşte kanıksanmış bir başka haber: 'Fındık işçileri
kaza yaptı. 22 yaralı. Kırıkkale-Kayseri karayolunun Hasandede beldesinde
meydana gelen trafik kazasında, 22 kişi yaralandı. Diyarbakır'ın Ergani
ilçesinden, Adapazarı'na Kürt fındık işçilerini götüren Ramazan Toka'nın
kullandığı minibüs Hasandede rampasından aşağı inerken devrildi.' Her gün böyle
onlarca olay... Onlarca ölüm yolculuğu... Geri çevrilmiş, varsıllarca 'veto'
yemiş hayatların bildik hik‰yesi... Ancak, ' Katliam gibi', değil, katliamın ta
kendisi olan biten! Pamuğa, fındığa, fıstığa, tarlaya, çapaya, bağa, bostana
giden yüzlerce yoksul ancak güzel insanın trajedisi... Acı ve yoksulluğun
kısalttığı öyküsü...

* * *

Neden hep yoksullar ölür? Neden kimse
sahiplenmez yoksulları ve neden ölüm, Kürtleri bulur hep; Kürt yoksullarını,
ayağı topraktan kesilmiş, göçebeleştirilmişleri...

Gördüğümüz, tanık
olduğumuz olaylarda birçok ortak nokta var öne çıkan: Birincisi,'katliam gibi
kaza' kurbanlarının Kürt, ağırlıkla kır yoksullarından oluşmasıdır... İkincisi,
yaşamak için ucuz iş güçlerini satmak zorunda bırakılan, bunun için yollara
düşen yurtsuzlar; yani varlıkları ellerinden alınmış göçebe insanlardır...
Üçüncüsü, herbiri benzer biçimde ve benzer araçlarla yaşamını yitirmiştir. Aşırı
yoksulluk ve olanaksızlık; onlarca insanın, kadınlı, çocuklu ailenin bir tek ve
son derece sağlıksız taşıta binmesini zorunlu kılmış ve bu da toplu ölümlere yol
açmıştır... Dördüncüsü, tüm bunların sorumlusu devlettir.

Evet, neden
hep yoksullar ölür? Yoksullar neden görülmez? Linç çemberindeki fındık işçisi,
tarladaki ırgat, beton döken, harç karan amele neden bilinmez? Ve neden, bunca
acıya, trajediye rağmen satırbaşlarında kalır her şey... Her şey uçup gider.
Soran olmaz; sorunlarına eğilen, çözüm bulan, bulmaya çalışan...

* *
*

Zorluklar büker bellerini, birde ilgisizlik... Özgürlük/güzellik
kavgası yürüten ütopya sahipleri, hümanistler de sormaz kendilerini... Emekleri
daim, hayatları kısa, 'mevsimlik' olan bu kır yoksulu gezgin/göçebe insanları
sevdikçe/ayrımsız sahiplendikçe güzelleşir her şey, her şey anlamını bulur.
Siyaset, örgüt 'varlık'laşır. Gittikçe, gezdikçe, naylon çadırlarının konuğu
oldukça, ölen, parçalanan yoksul bedenlerin yaralarını sardıkça/sarabildikçe,
zorluklarını paylaştıkça, sorunlarına çözüm buldukça/aradıkça; hayatları da
emekleri gibi daim olabilir ancak...

Bir de, alınlarındaki ve
ellerindeki derin izlerin anlamını okudukça, saygı duydukça... Ve bir de onlar,
o mevsimlik ömürlerini bile linç tehdidi altında yaşamak durumunda kalan
yoksullar, yoksul kadın ve çocuklar, bizleri affettikçe, bürokratik,
yabancılaşmış pratiğimizin özeleştirisini görebildikçe.

slaw heval
em hertım usa dıbejın
BIJİ AZADİ BIMRE BINDESTİ
pışti şevén teri ronahi té