Dilan Öztürk Adlı Antoloji.com Üyesinin Hakkı ...

ASKA KILIF ARANMAZ

Bulutlara dolaşmış bir uçağın, rüyalarında “hava limanlarını” görmesinden ne farkı var ki; burnunun, sabahları “kızkulesi” diye sızlamasının? ..
Kızkulesi,,, mıknatısındır;
Seni bana bağlı kılan! ..
§
Kaybolmuş gemiler için; uzaak, zayııf, cılıız, titreek, soluuk ve soğuuk bile olsa, bir deniz feneri ışığının ne demek olduğunu anlıyor musun şimdi? ..
Duyuyor musun, soğuğu? ..
Üşüyor musun, korkuyor musun; titriyor musun? ..
Hadi, dokun sesime! ..
Tut, nefesimi; ve oğuştur, ısıt ellerini! ..
§
Savrulurken dalgaların arasında;
Ne altından geçsin “Hüdâyi yolu”, ne üstünden...
Sen de geçme;
Koy gönlünü, huzûra! ..
§
Ben... Aşka kılıf aramam! ..
.....
Kendimden ve zamandan ve mekândan çaldığım bir ödülse bu sevda;
Saplarım yüreğime...
Sen kanarsın içimde! ..
§
Senden ve benden bile aldığım bir ödül isen eğer; saplanırsın içime! ..
Kılıfın “ben” olurum...
Aşka kılıf aranmaz! ..
§
Şimdi, ben... Çatlamış dudağıyla yalvarırken tarlalar, içindeki çiçekler bükerlerken boynunu... Elbette rüyalarınım senin...
Her gece kim ağlıyor karanlığın içinde; kederlenen toprağa, içini süzen bulut gibi? ..
§
Biliyor musun; dibi kayalık bile olsa, “huzur’dan gelip huzûra giden” yolun kıyısındaki şu garip Kızkulesi, kız kulesidir; seni bana mahkûm eden! ..
§
Söyledik ya... Dedik ya; aşka kılıf aranmaaz!
Ne çaldı isen benden; hediyem olsun...
Sen... Yüreğimde saplı kal;
Başka talebim olmaz! ..
Muammer Erkul

ÖLÜM,GÜLÜMDÜR...
Bir insanın ölümü; bir kızıl goncanın içini açmasına, âlemi öpmesine benzer yaprak yaprak ve satır satır! ..
Ve bir insanın ölümü;
Bir goncanın açması kadar, beklenendir! ..
§
İnsan, tohumdur; her şey gibi! ...
Tohum; ayağını aşağı, elini yukarı uzatıp çeker kendini...
Tohum, uzatıp elini tutar hayatı ama, hayatın “bir avuç boşluk” olduğunu düşünmeden! ..
Hayat yoktur ki! ..
Dünya da yoktur! ..
Var olan; “hayal” edilen bir mekânda, “hayat” denilen süre içinde, kayda geçen işlerdir! ..
.....
Ha, hayâl olan bu dünya; ha, hayaletleri masalların! ..
§
Bir insanın ölümü;
Bir kızıl goncanın içini açmasına... Yapraklarının arasında ne varsa dökmesine benzer...
Kimi goncalar açıldığında; miss gibi yayılır kokusu,,, kimi güller, dillere destan olur...
§
Beklenen, aslında budur.
Topraktan boşluğa saplanan bir küçük filiz, ne kadar tırmanırsa tırmansın; ya toprağa iner, veya toprağa yükselir! ..
Toprak ne yüksekliğin irtifaı, ne alçaklığın ölçüsüdür...
Toprak, kapıdır;
Girdiğin ve çıkacağın! ..
§
Bir insanın ölümü;
Bir goncanın gül olmasıdır! ..
§
Bir tohumun kök salması... Bir kökün filiz vermesi... Filizin fidan olması... Ve bunun tomurcuklanması ne kadar normal geliyorsa görenlere... Kimse şaşırmıyorsa bir goncanın sapı ve yaprağı olmasına...
Niye şaşırılıyor;
İnsanın güle benzemesine? ..
§
Yani, özü şudur bu lafın:
Bu “hayâl et”ler diyarındaki bir insanın ölümü; bir kızıl goncanın içini açmasına, âlemi öpmesine benzer... Yaprak yaprak, ve satır satır!
Ve bir insanın ölümü; bir goncanın açması kadar, beklenendir! ..
§
Hayat yoktur ki... Dünya da yoktur! ..
Var olan; “hayal” edilen bir mekânda, “hayat” denilen süre içinde, kayda geçen işlerdir! ..
Bir insanın ölümü;
Bir goncanın gül olmasıdır! ..
MUAMMER ERKUL

UYAN YARİM

Uyan yarim, uyan, söndü yıldızlar,
Gün, karşı tepeden doğmak üzredir.
Her sabah güneşi seyreden kızlar,
Mahmur gözlerini oğmak üzredir.

Uyan yarim, sesler geldi derinden,
Karanlık oynadı, koptu yerinden;
İlk ışık, kapının eşiklerinden,
Şimdi bir gölgeyi koğmak üzredir.

Sevgilim, kapımı çaldı aydınlık,
Baygın gözlerimi aldı aydınlık,
İçimde tıkandı, kaldı ayrılık,
Bu aydınlık beni boğmak üzredir.

NECİP FAZIL KISAKÜREK

Beni neden ciddiye bile alıp cevap yollamadığını bilemiyorum fakat ben tanıtım yazının Muammer Erkul a ait oldugunu bari burada belirtmek istedim