Gülçin Tetik Antoloji.com

düşünen bir adamı düşünüyorum.düşündüğümü bildiğim için ben varım.düşündüğünü bildiğim için düşlediğim bu adamın da varolduğu biliyorum.böylece o da benim kadar gerçek oluyor.bundan sonrası daha karışık düşündüğünü düşündüğüm bu adamın beni düşlediğini düşlüyorum. öyleyse gerçek olan biri beni düşlüyor ama o gerçek ben ise bir düş mü oluyorum?Dalgaları elimde ne kadar tutabiliyorsam, elimde ancak o kadarın var. Rengin ne bilemiyorum. Sayın kaç? Islak kumların avucumdaki taneleri benim için ne kadar zorsa benim için öylesine zorsun. Kimsin sen? Bilmiyorum… Soru işaretlerinin yanıtısın ortaya çıkarsan eğer. Dedim ya, dalgalardan elimde ne kadar kalırsa o kadarsın. Ellerime bakıyorum. Kupkuru. SEN BENİM HİÇBİRŞEYİM MİSİN? Yaşantının sonsuzluğuna taşınıp, sözlerinin esrarına takılırım bazen. Elinden tutarak yollarda gezinirim. Sarhoşluğumuz mudur, beni sana bağlayan. SEN KİMSİN??? BİLİYORMUSUN? Biliyor musun? Şu an seni düşündüğümüBir bahar akşamıÖnümde hüzünlü bir şiirSeni okuduğumu biliyor musun? Her tarafımı saran benliğinAşkının zindanlarında tutsağım sankiSenin için azap çektiğimi biliyor musun? Belki de çok uzakÇok uzaklarda mutlulukBir gökkuşağı gibiKavuşmak içinSana koştuğumu biliyor musun? Sessizliği bozan bir çığlıkBir haykırış buUmuda yalvarmak gibiSana seslendiğimi biliyor musun? Bir şiir,Tatlı bir tebessümBilmem anlatırmı sana duygularımı? Bir çöl aşamam, bir dağ delemem amaBir kalbim, bir sevgim varSenin için deli divane olduğumu biliyor musun? AYRILIKTA BİTMELİSevgilim,Sana sevgilim diyorum.Ayrılık da sevdaya dahilAyrılanlar hala sevgiliDediği gibi ilhan’ın.Sevgilim, sana sevgilim diyorum, bir daha hiçdemeyeceğim içindir belki.Ayrılmamız neyi değiştirecek, ayrılık yüreğimden silipatabilir mi seni derdin. Kim bilir.Bu sana son yazışım.Sözcüklere yüklemeye çalıştığım duygularım, beyaz kağıtların keskin kenarlarıyla nasıl da parçalanıyor böyle.İlk kez yazmak böyle zor, anlatmak bu kadar olanaksız.İçimde çağıldayan her şeyin, sana doğru aktığını duyup da bunu anlatamamak. Ne acı…Oysa seni her düşündüğümde, sesim, zamanın ve mekanın olmadığı görünmeyenince ipeksi bir yolda ilerleyip kulaklarına akmadı mı? Her düşündüğümde seni, yapmam gereken sadece izlemekti. Ruhumun sana akışı, o hızlı ama bir o kadar yavaş, delice ama bir o kadar sakin, coşkuyla ama nasıl huzurlu bir çağlamaydı onların hepsi. Hemen duyardın, büyük kalabalıklarda, iki kişilik yalnızlıklarda, yada gözlerin maviliklere kilitlenmişken, duyardın...Hala duyuyorsun. Şimdi, şuan, seninle konuşurken, ruhunda geziniyorum yine. Baktığın yerden uzaklaşan bakışlarını, o kimselere hissettirmediğinbir anlık dalgınlığı, sadece anınyakaladığı o ince sızıyı. Kapa gözlerini...Sen hep duyacak mısın beni, ben hep anlatacak mıyım? Bilmiyorum…Ama madem ayrılanlar hala sevgili, ayrılanlar hala sevdalı, bu ayrılıkta bitmeli.Ayrılık… Ne çok korkardık bu sözcüğe yüklenen anlamdan.Oysa şimdi anlıyorum ki, ayrılığın kendisi değil, ayrılmakmış asıl zor olan.Ayrılmayı, başarana kadar yaşanılanlar… o kanatan, acıtan, korkulu bekleyişler... O kopuşu yaşamak, artık başka biri değil, sen olan o varlığı olduğu yerden çıkarmaya çalışmak,ağlayarak git artık içimden diyebilmek, ama daha derken pişman olup hayır kal ne olur diye yalvarmak. Ne kadar zordu sevgilim... öyle içimdeydin ki, seni oradan çıkarmak kendimi paramparça etmek demekti.Ayrılık. O kanlı zafer. simdi paylaştığımız işte bu. İçimizde o boşluğun büyük acısı yüzümüzde birbirimizin kanı var hala.Sevgilim,Sevgilim diyorum son kez sana. Bir daha demeyeceğimdendir bu ve bir daha yazmayacağımdan.Ayrılık da bitmeli.
..