Cemal Tezri Antoloji.com

lk temas. Akıl eşyaya dokunuyor. Yalnızlığına çare arıyor. Boşluğu dolduruyor irade. Şuurun şavkı vuruyor eşyanın yüzüne. İnsanın biricikliği her bir şeyin köşesinde kristalleşiyor. Yakınlık parmak uçlarına taşıyor. Hasret parmak izi bırakıyor yüzeylerde. Cansızlar, insan elinde can buluyor. Soğuk cisimler, insan sıcağıyla tanışıyor. Yön kazanıyor noktalar. Eşyanın yüzünde yara açıyor parmak uçları. Yoğrulmaya hazırlanıyor cümle katılıklar.

Dokunmak, sıcak saydam bir nehir gibi. Her yerde, her köşede, her kuytuda, her an, her şekilde akıyor dokunuşlar. Kılcal damarlar yayılıyor hayatın loşluklarına. İpeksi bir ağ olup nefesleri avlıyor, sessizlikleri sarıyor.

Her an’ın biricikliğini benzersiz parmak uçlarıyla duyumsuyor insan. Her bir şeyin ‘özge’liği sıcak temasın yanağında alevleniyor. Özne nesneye eğiliyor. Eşya tenin kıvrımlarına sığınıyor. Cansızlar can buluyor sinir uçlarında.

Parmak izleri biricik insanın. Her insanın parmak ucu, bi’tane, yegâne. Böyle olmasaydı, yaşamaz mıydı insan? Eksilir miydi itibarı? Hayır; ‘olmazsa olmaz’ değil parmak uçlarının biricikliği. Parmak uçları biricik olmasa da yaşayabilir insan. İnsanın parmak uçları ‘biricik’ olmasa da olur. Biricik parmak ucuyla, insan hiç var olmasa da olur. ‘Vazgeçilmez’ değil insan. Hiçbir insan bir başka insan için vazgeçilmez değil. Yokluğunda hiç kimse aramadı, olması gerektiğine inanmadı. Ama şimdi parmakla gösteriliyor, biricik parmak uçlarının işaret ede ede yetmediği eşsizlikte var oluyor.
..