Büşra Taşkent Antoloji.com

Okuyorum. Yazıyorum bazen. Boş zamanlarımda tavana bakıp düşünüyorum uzun uzun. 'Nereye gidiyoruz?'. Sonra Yılmaz Erdoğan'ın bir dizesi geliyor aklıma. 'Her gidişin sonu hüsran/ Ve hüsran çok sanat müziği bir kelimedir.' Hüsrana neden koşar adım gider ki insan? Çok hızlı yaşıyoruz diyorum aslında. Çok hızlı yaşlanıyoruz.Hepimize biçilen bir rol var toplumda. Yer edinme kaygısıyla olmadığımız insanları oynuyoruz hepimiz. İçimizde bir ayna var ve aynada binbir yüzümüz. Yalnız yaşayamayız doğru. Ama kendimiz gibi yaşamaya engel olmamalı bu.Ben felsefeden nefret ederim mesela. Ama insan düşünmeye kendini yargılamaya başladığında kaçınılmaz oluyor felsefe yapmak. Felsefe yaptıkça yaşamayı neden daha çok sevmem gerektiğini anlıyorum. Ve çok da sıkıcıyım bu yüzden.Normal değilim. Hiç bir zamanda normal olduğumu iddia etmedim. Normal insanlar ney sesinde keman sesinde huzur bulurken ben elektrogitarda gaydada huzur buluyorum. İnsanlarla ilgili ciddi önyargılarım var ama yıkmaya meyilliyim çoğu zaman. İnsanları sevebilirim yada nedensiz nefret edebilirim. Ama bu onların suçu değil. Biliyorum. Ve buna göre davranmayı deniyorum en azından.İnsanların sınıflandırılıp belli bir sistem içinde yok edildiğini düşünüyorum mesela. Düşünmeyi unutuyoruz zamanla. Haybeye yaşamaya başlıyoruz. Yaşıyoruz ve ölüyoruz hızla. Ve ben durmadan yaşlanıyorum. Yaşlandıkça aksileşiyorum. Daha bir huysuz oluyorum, huysuz ve tatlı kadın olmaktan çok uzakta.
..