Aynaya yansıyanları kalemim döndüğünce aktarmaya çalışan bir yazarım. Yazdıklarım insan merkezli, hayatın içinden kesitler... Yaşanmış ya da yaşanması muhtemel vakalar. Bazen mutlu, bazen dram dolu bir hayatın izleri... Her bakan görmüyor bazen görüneni... Ariflere, yazarlara, aydın insanlara düşüyor karanlıkları aydınlatmak, görünmeyene biraz daha ışık tutmak. Bizlere de “Onlar”dan gelen ışığı yansıtmak düşüyor. Üstad Necip Fazıl bir şiirinde, “Ben artık ne şairim, ne fıkra muharriri! Sadece beyni zonklayanlardan biri! Bakmayın tozduğuma meşhur Bab-ı âlîde! Bulmuşum rahatımı ben bir tesellide...” şeklinde ruh halini ifade etmiş ya, siz de sanmayın sakın ne yazar, ne şair olduğumu... Sadece bir kelime de olsa sizlere ulaştırmaya çalışanlardan biriyim. Boş bir aynanın karşısında bir görünen olmazsa, ayna neyi gösterir ki?
İnsanlar aynı olgulara bazen aynı değerleri vermiyorlar. Birisi için çok değerli olan, diğeri için çok değersiz olabiliyor. Bunu irdeleyen bir şiirimi sizinle paylaşmak istiyorum.
KAMIŞ BOŞUM DEDİ ŞEKERLENDİ
..
