Berr Keff Adlı Antoloji.com Üyesinin Hakkında ...

Ölüme Bir Kala

____________________

Ölmek, en acı çektiren fiildir. Canınızı çıkarana kadar yakanızı bırakmaz ve canınızı çıkardıktan sonra da yakanızı bırakmasının pek bir manası yoktur. Sayılı günlerin ardından ki bize çok da sayılı gelmez. Çünkü hiç ölmeyecek gibi yaşayanlardanız kapımızın eşiğinden dahi geçmesini istemediğimiz ölüm gelir ve nazikçe kapıyı çalar.  

Aman canım, ne abarttın diyoruz bazen. Ölmek dediğin nedir ki? Ölmek dediğin nedir sahi? Son kez nefes almak mı? Kalbinin durması mı? Organlarının artık işlevsiz kalması mı? Nedir ölmek? "Ölmek, yaşamaktır ve ölüme daima bir vardır." Bir yıl sonra, bir ay sonra, bir dakika sonra, bir saniye sonra, bir salise sonra. Sonra? Sonrası? Ölüm. "Şimdi, ölüme bir kala, ne yapmalı?" Baban bile öldüyse ölüm saf gerçektir ve o dakikadan sonra ölüme daima bir dakika kalmıştır. "İçimde hep kalmıştır, sayko giyinip sokak müziği mi yapsam?" Son demler, her zaman en verimli geçirilmek istenen demlerdir. Hayatın kırk yılı fuzuliyatla geçtiyse son on yılı müthiş aksiyonlarla dolu bir verimle geçmek zorundaydı. "Aman canım, ne derler sonra! Nezih bir dergi de yazar ol, sonra çık sokak şarkıcısı ol. Hoş ikisi de sanat ama edebiyat ağır gömlek canım." Pencere kenarında hayatı sorgulamak da çoğu zaman bu evrelerde başlar. Zamanı tutmak ister pencere kenarından. Hatta olta atıp güneşi tutmak istersin ve sağlam bir tutkalla gökyüzüne yapıştırmak istersin. Öleceksin sonuçta, bundan büyük mesele mi var? Çaresi neyse bulmalı ve ölüme koca bir set çekmelisin. "Dünyayı mı gezsem? O kadar para ne gezer... Parasız gezilmiyor mu saki? Bisiklet alıp sürerim. Bacaklarımda ki ödemlerle ne sürülür şimdi!" Sayılı süre ve artık sayısız plan vardır. Geri sayım tuşuna daha sen doğarken basılmıştır fakat dank etme süresi takriben kırk elli yılı buluyor. Eh, bu raddeden sonra da yapılan tek şey plan yapmak ve plan yapmak. Uygulamaya gelince... "Çay bahçesi mi açsam? Böyle nezih, kitaplarla bezeli... Aman canım para yok dedik ya!" El kol bağlanıyor işte. Her hayal uygulansaydı dünya da mutsuz insan mı kalırdı canım! E ne yapacağız o zaman? "En iyi yaptığım işi yapacağım elbet. Tabi ya!" Muhakkak. Hayatının geri kalanını erbabı olduğun işi ipte cambaz oynatır gibi oynatacaksın ve kuvvetli bir alkış kopana kadar durmayacaksın.

Feridun, içindeki kuvvetli istekle uzandığı yatağından kalktı ve çekmecesinin gözünden başından bir iki sayfa şiir yazdığı defterini aldı. Temiz sayfasını açtı ve deftere takılı kalemi çıkardı. Büyük harflerle Ölüme Bir Kala yazdı. İyi, hoşta, kalanına ne yazacaktı? Zaten en kolayı başlık atmaktır. Altını dolduramadıktan sonra başlıklar neye yarar kuzum? Hayat gibi işte. Başlık atılmış bir sürü hayat var fakat altı dolu olan çok az hayat var. Kimse ne yaşadığını bilmiyor fakat yine de yaşamaya devam ediyor. 

İçinde kıvranan hislere güvenerek sandalyesini çekip oturdu ve ilk sayfayı büyük bir iştahla yazmaya başladı. 

"Güneş her sabah batmak için doğarken, ölmek için doğan insanlar neden ibret almıyorlar? Her yeni doğan gün, günün sonunda ölüyorken, insan neden hiç ölmeyecekmiş gibi yaşıyor? Yarınlarla kurulu bir sürü planımız varken saniye sonra ölebileceğimizin hesabını neden kimse yapmıyor? Yaşamak üzerine kurulu bu dünya üzerinde ölmek konulu sözler etmem en çok kimin canını yakıyor, benim mi yoksa yaşayanların mı? 

Her insan başkalarının sonunu kıymetli bir kalemle yazarken aynı kalem kendi sonunu yazmaya gelince duruyor işte. Çünkü hiç kimse ölmek için cesaretli değil. İnsan, sonunu bilmediği yoldan ve içini bilmediği karanlıktan korkar. Ölüm; sonu bilinmeyen bir yol ve içi bilinmeyen bir karanlıktan ibaret. Ve bizler bu ikisinden delicesine korkuyoruz. Yaşamak, şöyle dursun, yaşadığımızı sanıp her gün, azar azar ölüyoruz. Çünkü korkuyla yaşam aynı dengede duramayacak kadar zıtlar. Korkak olan insan yaşayamaz ve insan, öleceği için daima korkar. Fakat yine dünya yaşamak üzere kurulu. Herkes iyi hayatlar yaşamak için süslü hayaller kuruyor. Kaliteli bir yaşam için var güçleriyle çalışıyorlar. Fakat yine de bilmeliler ki kitabın son noktasını daima ölüm koyar." 

Noktayı koyduktan sonra hayattaki en kıymetli eşyasına dokunuyormuş gibi şefkatle okşadı yazdığı sayfayı. Ölümü için fazla estetik bir son yazıyordu. 

Defterini kapattı ve kalemini de üstüne koydu. Çekmeceye geri koymadı. Çünkü her an yazacak ve her an ölecek gibi yaşayacaktı.

Şaire arkadaşımız Bayan Hülya Yılmaz
** DOĞUM GÜNÜNÜZ KUTLU OLSUN **

Yola çıktın çünkü dünya senin için yerleşmeye değmez. Çünkü uzakların fısıltısı başını döndürüyor. Yaraların sadece yolda olmakla şifa buluyor. İçindeki boşluğu sadece yol onarıyor. Yola çıktın çünkü bir yaran var.
Doğduğun günden beri ruhun sızlıyor. Sen de diğerleri gibi kendini zamanın o büyük kahkahasına bırakabilir ve hayatı, emniyet şeridinden giderek yaşayabilirdim. Ama o zaman yeni denizleri kim bulacaktı ha? Yeni öykülerde ve yeni insanlarda kim ısınacaktı? İçin nasıl zenginleşecekti.
Dışarıda çağlayan bir macera var, ruhunu ona katman gerek. Onunla çağlaman, bir âlem olup akman gerek. Sen ey yolcu, Simurg kuşunun kendisisin. Hem padişahsın hem kölesin.
Bugün doğum günüm. Bir yıl daha geçti sürgünler diyarında. Başkentler başkentine biraz daha yaklaştım sanırım.
Keçi inadımı hesaba katmadan, âsi bir isyankar oluşumu görmezden gelerek,
İçimdeki ürkek ceylanı
Romantik prensesi
Ağlak anneyi
S E V İ Y O R U M

Her halime binlerce hamd ve eyvallah...

?si=AyazwnMi6cdTsPbP

Yıllar geçtikçe daha çok seviyorum susmayı. Ya da kendimi tanımak için çıktığım bu yolculuktan öğrendiğim en güzel ders bu oldu bilmiyorum. Şimdi heybeme bakıyorum da hep sustuklarımı atmışım içine. Konuştuklarım benden değilmişcesine. Konuştuklarımdan çok, sustuklarımı biriktirmişim. En büyük zenginliğim buymuş meğer. Gittikçe ağırlaşıyor bu yüzden heybem. Yıpransada, eskisede onarmayı seviyorum onu. Taşıdığı şeylerin her birinin ve en başta heybemin hatırına kahrımı çekti ya yıllardır. " Bu da içine içine atılır mı ey şaşkın " demedi hiç bana. Bazen bakmaya yüzüm olmadı da elimi uzattığım gibi açtı içini, " SEN TAŞIMA, BEN TAŞIRIM " dedi. Ey benim kıymet bilen heybem. Nasıl da anladın beni, ne çok dertleştik seninle. Bak bu günde susuyorum. Konuşmaya değer birşey kalmadığını hissediyorum. Her gün uyandığım bu kirli dünya , çocuklara zulmediyor. Birilerinin feryat ettiği bu dünyada konuşmak utandırıyor beni. Yemek yerken utanıyorum. Ayağıma çorap giyerken utanıyorum. Gerçek bir kıyamın hasretiyle yanıp tutuşurken, onlara bu çağın insanlarının sağır, dilsiz ve hatta kalpsiz olduğunu nasıl söylerim?
İşte bu yüzden, bugün de utancımdan susuyorum. Sen yine koy içine sustuklarımı heybem. Bunları da bil isterim.

Muhabbet müebbed....

Bazen gönülde dinginlik ister,
Düşer yollara...

Biraz nostalji
Ah şu eskimeyen eskiler...

Yüzünüzden gülücükler eksik olmasın

Göz serabın, serap suyun denginde
Pembe zail, rüya katran renginde
Artık yelken açmaz oldu düşlerim
Gemi sudan, su karadan enginde....

Gül gördüğü yağmur düşünü hayra yorar mı?

Zaman, mekân orkestrasının şefi midir?

İnsan düşüncelerinede bayramlık giydirebilir mi...

Kalbini bilen, dilini anlar gülüm
Fazla kelâm harflere zulüm...

Ne zaman dinlesem gönlümün bütün kanatları
Bahara meleşen çiçekler gibi çırpışta...

KESME ÜMİDİNİ KADİR MEVLA 'dan...

Yaşamın mottosu;
Vidala, devam et....

Yürümezsen yol içinde birikir...

Devam etmek cebridir bazen...

Vazgeçilen kaç batıl düşünce, bi gerçeklik eder...

Selamlar Hülya Hanım. Doğum gününüz kutlu olsun. Şiirlerinizi okudum ve çok beğendim. Enerjinizin ve ilginizin hiç bitmeden devam etmesi dileklerimle. Sağlıcakla kalın.

DOĞUM GÜNÜNÜZ KUTLU OLSUN
Yüzünüzden gülücükler eksik olmasın

Sevgili MART
Taze bir nefes ol...