Berr Keff Adlı Antoloji.com Üyesinin Hakkında ...

İçimde sonsuzluk bahçesi...

Çiçekler açıyormuş yanmış ruhlar ülkesinde....

?si=FNJCybVxV-wN3GaT

?si=cfwvJTm3Bt7sRicR

Yakarıdır yürekteki ateşi küllendiren...

?si=Y_I1tfjBM_TPumhf

Öğretmenler Gününüzü içtenlikle kutlarım,
Saygı, sevgi ile daima...

okyanus

muhîbanın sohbeti, sesi ve
varlığı, birbirine bir bestedir;
rüyada dinlenen ve çocuklukta dinlenen,
başka bir dünyada dinlenen bir beste…

bir kuş cıvıltısı, bir derenin sesi, bir ninni gibi;
içinde eşsiz inciler saklayan derin ve massmavi okyanusların,
birbirine ikram ettiği bir huzur, bir inşirah, bir sekinettir…

küçücük kum birikintisi muhabbetler;
incecik sahil coşkulu dalgalarla
birbirine karışarak ve karmaşarak,
benlikten azade, birbirlerinden geçerler…

ne tuhaf değil mi,
okyanus iken kıyı olmak,
hep kıyı olmak ve hep kıyıda kalmak...

teğet geçişli hikayelerimiz aslında,
gidilmemiş seyahatlere seyyah deli gönüllerimiz
ve içinde koca bir hayat çekirdeği çürümüş,
çimlenmemiş hayaller,
duyulmayan, görülmeyen ve yazılmayan
bir anlam kargaşası...

çekirdek sahnenin olmadığı,
filizlenemeyen göçebe hayatlarız hepi topu;
hepsi bu…

hulya yılmaz
ankara, 18.11.2024

Bi benmiyim acep
Bu şarkıda dans eden...

?si=xbYQB-1UncNQax_K

Ben bir Samanyolu bedevisiyim artık...

Kaktüsün gölgesinde
nazlı âhımda yandı ...

Şımarma!
Akşamı belli olan bir günsün sen...

?si=vA2L2-qxjGeoIXo7

?si=bKHgyuikuhDmpUP5

Bir kadın gördüm,
Havanda ışık dövüyordu...

Dünyaya adım atan ilk insan sen degilsin.
Yeryüzü sana dar geliyor, sığamıyorsun ama balığın karnındaki degilsin.
Göğün sanki küçücük, hep karanlık ama o derin kuyunun dibindeki de degilsin.
sızlayan yaraların var ama dünyaya babasını kaybetmis olarak gözünü açan o küçük degilsin. Zaman senden çok önce akmaya başladı. Dünya senden önce de dünyaydı. Milyarlarca insanın derdi, kederi, gözyaşları, acısı senden önce sindi bu dünyanın dağına taşına. Devrilmemek için duvarlara tutunuyorsun ya, geçmişten kalma milyarlarca insanın parmak izi dokunuyor parmaklarına. Yalnız değiliz. Senin daha başında olduğun yolda, benim ayak izlerim var. Elindeki gülün dikeninin başka elleri kanatmışlığı var. Kalbine hiç geçmeyecek gibi yerleşen sızının, birçok kalpte iyileşmişliği var..

İzdiham - Sayı 54 (Ocak-Şubat 2024)

?si=yKtNoAgkmhla40PZ

Bazen hiç bir şey düşünmek istemiyor insan
Bir gün batımı,
Meltem rüzgarları savururken yaprakları,
Bir yağmur sonrası, toprağın öbür alemden gelen kokuları hatırlatırcasına, nazlı nazlı rüzgara emanet edişi üzerindeki asırlık yükü..

Aslında hiçbir şeyin çokta önemli olmayışı,
Varlık ve yokluğun bir anlık sayhâda gizlenişi,
Uzaklara duyulan özlem…
Belki bir yerlerde bulduğumuz huzuru yeniden arayış…
Bir zamanlar sahip olduğumuz o gönül’e yeniden sahip olma tutkusu…
Hiç duymayacağını bile bile derin bir nefes alış verişte, ne var ne yoksa bırakıvermek bir köşeye…

? Gelin bir yürüyüşe çıkalım…
Kulağımızda bir müzik,
Çokta umurumuzda olmadan dünya,
Hiç geçmemiş gibi bu kaldırımlardan,
Hiç tatmamış gibi o derin acıyı kalbimiz…
Gelin bir nefes alalım
Belki de son nefesimiz…

Hani diyor ya Dücane
"...insanın sadece hatırlamaya değil, unutmaya da ihtiyacı var."

? Unutalım öyleyse....


Hem gelin size bir hikaye anlatayım,
“Kafesin biri, bir kuş aramaya çıktı.”

Bir sona ne hâcet efendim,
susayım da dünya biraz dinlensin… !


???

Bir emanet kor verilmiş ellerime . Emanet bana ben sana emanetmişim . Bu çağa ayrı, tuttuğum kora ayrı canım yanmış . Tuttuğum kordan mıdır bilmem herkes için ayrı ayrı yaratılan izler bende kalmamış.
karışmışım sana .
Sonu olan her şeyden uzak tutmuşum seni meylim kalmamış dünyaya . Vazgeçmişim daha önce yaşamaya değer gördüğüm her şeyden . Elle tutulur bir avuç toprak kalmış geriye. Sen bir avuç topraktan yayılmışsın bütün yeryüzüne ...

?si=lgAbiS9HR77oBWZN

Bazen insanın aklına gelmeyen şey başına geliyor…
Bir anda dünyada hiç yaşamadığı kadar mutlu olup içi içine sığmıyor, sonra kendisi için eşsiz olan bu hâl ansızın tersine dönüyor…

Çok değil yalnızca yirmi beş milimetrelik bir boşluktur dolmasını istediği…
Ve bir kalp atışının dünyadaki tüm şarkılara bedel olabilecek şekilde ritimlenmesidir…
Peki o ritim ansızın duruverir ve sizi yapayalnız bırakıverirse, olanca çaresizliğinizle.

Öyledir ya terminaller, düğün salonlarından daha samimi sarılmalar görmüştür,
ve hastane duvarları, cami duvarlarından daha fazla inanan…
Bir kalp atışını kaybetmek...
Giden, dünyadaki tüm tınılarıda ardında götürür…

Aklınıza bir soru takılır sonra, Bir parçanız sizi hep cennette bekleyecek midir, yoksa o parça sizi hiç tanımamış mı olacaktır ?

Oturmuş göğü seyrediyorum, tüm lafızlar birleşiyor dilimin üzerinde ve sessizce en acı mısramı yazıyorum…

“leyâl müzlim, atî müzlim, hatvem bî-takat artık
âsuman giryeye durmuş ,vuslatı müebbete bıraktık”



???

Kıyısız kaldıysanız eğer kıyılarınızı sizden alanlara değil, Size sonsuz kıyılar vâdedene koşun...

hani bazen eğridir yaşam. tutulmaz bir ucundan. sapakları boldur. bir çıkmaz sokakta yakalar seni. ne yapacağını bilmezsin. adına çaresizlik derler. ama aslında sadece, eğridir yaşam.

dokunmaya kıyamadığımız bahçelerimiz talan edilir bazen. çiçeklerin başı ezilir. ağaçların dalları hoyratça koparılır. a gülüm kuş uçmak istemez o bahçenin göğünde. ve bulutludur daima güneş saklar yüzünden. yağmur ağlar ve sen ağlarsın gülüm. neden? neden dersin ve bazen sadece eğridir yaşam.

lakinlerle bezeli cümleler kurarsın. "lâkin, o öyle olmayacaktı." lâkin o, öyle oldu. kıvranırsın olduğun yerde. dizlerini kaburgalarını kırmak istercesine göğsüne bastırırsın. lâkin... evet, lâkin. duvarlar üzerine gelir, gülkonmazım. sesin yankı bulur ve bulur sesini sen yine de lâkinli cümlelerle avutursun kendini. bağlarsın boynuna bir urgan ve lâkin... oysa bazen sadece, eğridir yaşam.

dalgalar boyunu aşar. deniz boğmak istercesine yutar nefesini. ey gök, bas bağrına beni diye yalvarırsın. dört bir yanın mavi, istesende sesini duyuramazsın. cezadır. belki ödül. nereden baktığınla kalırsın. ya yüzersin ya batarsın. ciğerlerine dolmuş sularla ölmeye yaklaşırsın. deniz çeker ve sen çekilirsin. bir dalga dersin, bir dalga... oysa bazen sadece, eğridir yaşam.

kırlarda koşup, bataklıkta yok olanlara...

bazen sadece, eğridir yaşam.

NEFES NEFESE KALMAKTIR YAŞAMAK.

yaşamak,

debeleniyor içimizde,

farkındayız.

tohum ektiğimiz toprağa tenezzülümüz düşmüyor artık, bir su damlasının suretinde. acı çekiyor sevgimiz yeterince kıymet görememekten. o kuş, kafesinde ağlıyor bir gün yüzü görememekten. çılgınca değil mi? insan, insanlığını yitiriyor. yaşam ekseni kayıyor ne gelir elden?

tutun artık şu ipleri, gökyüzü kayıyor elimizden. bulutlar kara örtü gibi çullanmışken üzerimize ve asi güneş valizini toplamışken, içimizi titreten yaşama hevesi yok olmaya yüz tutmuşken, kedi köpeği dost bilmişken, insan insanın yurdunu gasp etmişken ve her an bir Filistinli çocuk dünya üzerinden yıldız gibi kaymışken, ipleri sıkı sıkıya tutmak gerek. yok olan insanlığı bulup, yakasından silkmek gerek.

tutun artık şu ipleri.

çiçeklerle bezeli yollarda, titreyen dizlerle yürümenin acısını bilirim ben. burkulmaya meyilli bileklerle çiçekleri korumanın hazin güçlüğünü ezber ederim.

yaz ortasında hırka taşımanın yükünü omuzlarım bilir ancak.

yağmurlu bir günde şemsiyesiz kalışı eza görenlere hürmeten tenim kollarını açarak sarmalar yağmuru.

toy yüreklerin ortasında bir çiçek büyütmeye kalkışırım. incitmekten korkarak sürülen bir hayatın sonucunda kalbimin parçalarını yine çiçek tarlamdan toplarım. çeşit çeşit çiçek kokuları. parçaları, topukları delen yürek parçaları. kimsenin görmediği köşelere düşen göz yaşları.

çiçek ve çiçekler,
yaz ve hırkalar,
yağmur ve tenden saçaklar,
parça parça yürekler,
silik bir siluet ve işte ben oradayım, tam o nokta da, görünmez ama orada! içli bir nida, neredesin kendimden kaçarken kendimi kaybettiğim?

hayatımın orta yerine dinamit döşeyen hatalarım, çiçeklerime zarar vermeyin, onlar benim son canlarım.

Ölüme Bir Kala

____________________

Ölmek, en acı çektiren fiildir. Canınızı çıkarana kadar yakanızı bırakmaz ve canınızı çıkardıktan sonra da yakanızı bırakmasının pek bir manası yoktur. Sayılı günlerin ardından ki bize çok da sayılı gelmez. Çünkü hiç ölmeyecek gibi yaşayanlardanız kapımızın eşiğinden dahi geçmesini istemediğimiz ölüm gelir ve nazikçe kapıyı çalar.  

Aman canım, ne abarttın diyoruz bazen. Ölmek dediğin nedir ki? Ölmek dediğin nedir sahi? Son kez nefes almak mı? Kalbinin durması mı? Organlarının artık işlevsiz kalması mı? Nedir ölmek? "Ölmek, yaşamaktır ve ölüme daima bir vardır." Bir yıl sonra, bir ay sonra, bir dakika sonra, bir saniye sonra, bir salise sonra. Sonra? Sonrası? Ölüm. "Şimdi, ölüme bir kala, ne yapmalı?" Baban bile öldüyse ölüm saf gerçektir ve o dakikadan sonra ölüme daima bir dakika kalmıştır. "İçimde hep kalmıştır, sayko giyinip sokak müziği mi yapsam?" Son demler, her zaman en verimli geçirilmek istenen demlerdir. Hayatın kırk yılı fuzuliyatla geçtiyse son on yılı müthiş aksiyonlarla dolu bir verimle geçmek zorundaydı. "Aman canım, ne derler sonra! Nezih bir dergi de yazar ol, sonra çık sokak şarkıcısı ol. Hoş ikisi de sanat ama edebiyat ağır gömlek canım." Pencere kenarında hayatı sorgulamak da çoğu zaman bu evrelerde başlar. Zamanı tutmak ister pencere kenarından. Hatta olta atıp güneşi tutmak istersin ve sağlam bir tutkalla gökyüzüne yapıştırmak istersin. Öleceksin sonuçta, bundan büyük mesele mi var? Çaresi neyse bulmalı ve ölüme koca bir set çekmelisin. "Dünyayı mı gezsem? O kadar para ne gezer... Parasız gezilmiyor mu saki? Bisiklet alıp sürerim. Bacaklarımda ki ödemlerle ne sürülür şimdi!" Sayılı süre ve artık sayısız plan vardır. Geri sayım tuşuna daha sen doğarken basılmıştır fakat dank etme süresi takriben kırk elli yılı buluyor. Eh, bu raddeden sonra da yapılan tek şey plan yapmak ve plan yapmak. Uygulamaya gelince... "Çay bahçesi mi açsam? Böyle nezih, kitaplarla bezeli... Aman canım para yok dedik ya!" El kol bağlanıyor işte. Her hayal uygulansaydı dünya da mutsuz insan mı kalırdı canım! E ne yapacağız o zaman? "En iyi yaptığım işi yapacağım elbet. Tabi ya!" Muhakkak. Hayatının geri kalanını erbabı olduğun işi ipte cambaz oynatır gibi oynatacaksın ve kuvvetli bir alkış kopana kadar durmayacaksın.

Feridun, içindeki kuvvetli istekle uzandığı yatağından kalktı ve çekmecesinin gözünden başından bir iki sayfa şiir yazdığı defterini aldı. Temiz sayfasını açtı ve deftere takılı kalemi çıkardı. Büyük harflerle Ölüme Bir Kala yazdı. İyi, hoşta, kalanına ne yazacaktı? Zaten en kolayı başlık atmaktır. Altını dolduramadıktan sonra başlıklar neye yarar kuzum? Hayat gibi işte. Başlık atılmış bir sürü hayat var fakat altı dolu olan çok az hayat var. Kimse ne yaşadığını bilmiyor fakat yine de yaşamaya devam ediyor. 

İçinde kıvranan hislere güvenerek sandalyesini çekip oturdu ve ilk sayfayı büyük bir iştahla yazmaya başladı. 

"Güneş her sabah batmak için doğarken, ölmek için doğan insanlar neden ibret almıyorlar? Her yeni doğan gün, günün sonunda ölüyorken, insan neden hiç ölmeyecekmiş gibi yaşıyor? Yarınlarla kurulu bir sürü planımız varken saniye sonra ölebileceğimizin hesabını neden kimse yapmıyor? Yaşamak üzerine kurulu bu dünya üzerinde ölmek konulu sözler etmem en çok kimin canını yakıyor, benim mi yoksa yaşayanların mı? 

Her insan başkalarının sonunu kıymetli bir kalemle yazarken aynı kalem kendi sonunu yazmaya gelince duruyor işte. Çünkü hiç kimse ölmek için cesaretli değil. İnsan, sonunu bilmediği yoldan ve içini bilmediği karanlıktan korkar. Ölüm; sonu bilinmeyen bir yol ve içi bilinmeyen bir karanlıktan ibaret. Ve bizler bu ikisinden delicesine korkuyoruz. Yaşamak, şöyle dursun, yaşadığımızı sanıp her gün, azar azar ölüyoruz. Çünkü korkuyla yaşam aynı dengede duramayacak kadar zıtlar. Korkak olan insan yaşayamaz ve insan, öleceği için daima korkar. Fakat yine dünya yaşamak üzere kurulu. Herkes iyi hayatlar yaşamak için süslü hayaller kuruyor. Kaliteli bir yaşam için var güçleriyle çalışıyorlar. Fakat yine de bilmeliler ki kitabın son noktasını daima ölüm koyar." 

Noktayı koyduktan sonra hayattaki en kıymetli eşyasına dokunuyormuş gibi şefkatle okşadı yazdığı sayfayı. Ölümü için fazla estetik bir son yazıyordu. 

Defterini kapattı ve kalemini de üstüne koydu. Çekmeceye geri koymadı. Çünkü her an yazacak ve her an ölecek gibi yaşayacaktı.